Bohater liryczny „Sonetów krymskich” Adama Mickiewicza w dużej mierze jest kreacją autobiograficzną. Poeta napisał bowiem ów cykl utworów pod wpływem wrażeń wyniesionych z podróży na Krym w 1825 r. Jednocześnie podmiot tego zbioru stanowi typowe wcielenie bohatera romantycznego. Jest on niemal wzorcową realizacją bajronizmu i romantycznej wizji człowieka.
Doświadczony przez los outsider
Już pierwszy sonet otwierający cykl, pt. „Stepy akermańskie” pokazuje bohatera lirycznego jako osobę z tajemniczą przeszłością, która z niewiadomych przyczyn znalazła się na ukraińskim stepie. Samotność bohatera jest dojmująca i ma wymiar nie tylko dosłowny, ale również egzystencjalny. Podmiot tekstu znajduje się bowiem z dala od ojczystej Litwy i jednocześnie uświadamia sobie, że w rodzinnych stronach nikt na niego nie czeka.
Podobnie dramatyczną wymowę posiada sonet „Burza”, w którym bohater w chwili zagrożenia życia nie ma nikogo bliskiego, z kim mógłby się pożegnać. Postać „Sonetów krymskich” to zatem wyalienowany outsider, który nie może znaleźć swojego miejsca w ludzkiej zbiorowości. Jest to typowy bohater bajroniczny – cierpiący, samotny i niezrozumiany.
Podróżnik
Najważniejszą aktywnością podmiotu lirycznego „Sonetów krymskich” jest wędrówka. Można powiedzieć, że jest to typ zwany „homo viator”. Podróż bohatera ma wymiar poznawczy. Zwiedza on egzotyczne rejony Krymu, czasem sam, a czasem prowadzony przez przewodnika. Obserwuje zarówno wspaniałą, dziką przyrodę: bujne stepy, strome góry i przepaście, jak i zabytki pozostawione przez minioną kulturę tureckich chanów. Wycieczki te nie mają jednak jedynie charakteru krajoznawczego. Poznawanie natury, obyczajowości i języka tubylców stanowi tu klucz do zrozumienia ich kultury.
W „Sonetach krymskich” dochodzi do spotkania europejskiej świadomości z Innym – nieznanym, irracjonalnym i dzikim. Okazuje się więc, że podróż rozumiana w sensie dosłownym zamienia się w podróż wewnętrzną. Podkreśla to sama forma sonetu, którego pierwsza część ma charakter opisu oglądanego fragmentu rzeczywistości, a druga stanowi refleksję egzystencjalną. Obserwacja natury prowokuje zatem podmiot do introspekcji i spojrzenia na siebie oczami Innego.
Pielgrzym
Jednocześnie wędrówka bohatera „Sonetów krymskich” ma również wymiar duchowej pielgrzymki. Mickiewicz sam nazywa w ten sposób podmiot całego cyklu w sonecie pt. „Pielgrzym” oraz w „Drodze nad przepaścią w Czufut-Kale”. Określenie wprowadzone przez poetę ma tu istotne znaczenie. Charakter podróży zwykłego turysty i pielgrzyma znacznie się od siebie różnią. Wędrówka pielgrzyma zyskuje głęboki, duchowy, a nawet sakralny wymiar. Ma ona sens metafizyczny. W tym sensie każde doświadczenie, które staje się udziałem pielgrzyma, zyskuje nowe znaczenie.
Jak zaznacza Alina Witkowska, „Sonety krymskie” stanowią pod tym względem pierwszy ślad kreacji pielgrzyma, jaką Mickiewicz rozwinie następnie w „Księgach narodu i pielgrzymstwa polskiego”. Chodzi tu o nawiązanie do utraty niepodległości Polski i nadanie sensu traumatycznym doznaniom rodaków pozbawionych ojczyzny.
Filozof
Należy również dodać, że bohater poetyckiego cyklu Mickiewicza jest również podmiotem o rozwiniętych umiejętnościach refleksyjnych. To nie bierny obserwator otaczającego go świata, ale człowiek zastanawiający się nad naturą i historią. Potęga przyrody stanowi dla niego pretekst do wejścia na drogę poznania istoty bytu. Jest tak przede wszystkim w sonecie „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale”, gdzie podmiot stwierdza, że udało mu się zajrzeć na drugą stronę rzeczywistości, ale nie jest w stanie wyrazić tego w języku. Z kolei w sonetach takich, jak np. „Bakczysaraj” mamy do czynienia z pogłębioną refleksją nad przemijaniem ludzkiej kultury i cywilizacji.