Wiersz został podzielony na 14 czterowersowych strof. Każda z nich jest zbudowana w identyczny sposób – układ wersów to wers: siedmiosylabowy, sześciosylabowy, siedmiosylabowy, sześciosylabowy. Paralelny jest także układ rymów, zawsze występują wewnątrzstrofowe rymy krzyżowe (pierwszy wers rymuje się z trzecim, a drugi z czwartym). Wyjątkiem jest druga strofa, gdzie mamy do czynienia z rymem sąsiadującym.
Podobna jest też budowa rymów. Większość z par rymowych tworzą słowa krótkie, jedno lub dwu sylabowe, rymy są głębokie i dokładne. Taki układ teksu nadaje wypowiedzi podmiotu lirycznego określony rytm, a specyfika rymów – szybkie tempo. Dzięki zastosowanym zabiegom stylistycznym Mickiewicz oddał atmosferę panującą w czasie koleżeńskiej biesiady: jej dynamikę, radość, gwar. Dodatkowo podkreślają ją trzy eksklamacje, które wzmacniają wiersz umieszczone na początku dwu pierwszy strof („hej!”, „hejże!”) i w strofie 13.
Podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie liczby mnogiej, zwracając się do przyjaciół, podkreśla w ten sposób, że utożsamia się z nimi, z ich ideami, poglądami. Tworzą razem zgodną wspólnotę. W jednym z wersów zwraca się do nich również poprzez apostrofę „bracia”, która jasno określa zażyłość relacji panujących między Filaretami.
W wierszu podmiot liryczny kilkakrotne odwołuje się do postaci znanych z historii i nauki. Charakteryzuje w ten sposób pośrednio grupę przyjaciół – oczytanych, inteligentnych studentów – traktujących jednak zdobytą wiedzę z przymrużeniem oka w czasie spotkań towarzyskich.
Istotny dla wiersza (określonego jako pieśń) jest paralelizm składniowy i stylistyczny. Sprawia on, że czytając utwór, można odczuć panującą podczas biesiady atmosferę i uwierzyć, że słowa podmiotu lirycznego o tym, aby radośnie korzystać z przyjemnych chwili (odwołanie do antycznego motywu Carpe diem), znajdują odbicie w rzeczywistości.