Sukcesja po Ludwiku Węgierskim w Polsce

Kiedy 11 września 1382 roku zmarł Ludwik Węgierski, kwestia dziedziczenia tronu nie była jeszcze zamknięta. Osoba przyszłego króla pozostała niewiadomą. Na objęcie władzy w Polsce przygotowany był namiestnik królewski Zygmunt Luksemburski – mąż Marii, córki zmarłego króla. Ta jednak została wkrótce królową Węgier. Ponadto na niekorzyść Zygmunta działał niski stopień poparcia wśród polskiej szlachty. Okres dwuletniego bezkrólewia upłynął pod znakiem wojny domowej toczonej w Wielkopolsce. Realnym kandydatem do objęcia tronu stał się książę mazowiecki Siemowit IV, popierany przez jedno z wielkopolskich stronnictw. Tymczasem do Polski przybyło węgierskie poselstwo, które w imieniu żony Ludwika Węgierskiego Elżbiety Bośniaczki oznajmiło, że do objęcia tronu polskiego została wyznaczona jej młodsza córka Jadwiga. Następczyni tronu zjawiła się w Krakowie wiosną 1383 roku. Wciąż starający się o uzyskanie władzy królewskiej Siemowit IV został pokonany sprzymierzone siły węgierskie i małopolskie. Kandydatura Jadwigi była wspierana przede wszystkim przez małopolską elitę. 16 października 1384 roku dziesięcioletnia Jadwiga została koronowana w Krakowie na króla Polski.