Ekwici

Na przełomie III i II wieku p.n.e. w Republice Rzymskiej ukształtowała się nowa warstwa społeczna nazywana ekwitami (łac. equites – jeźdzcy). Określenie to pochodzi od nazwy osiemnastu centurii jazdy, do których, oprócz senatorskiej arystokracji, należeli również niebędący arystokratami zamożni obywatele rzymscy. To właśnie spośród nich rekrutowali się majętni kupcy, którzy wzbogaciwszy się na lichwie (pożyczaniu pieniędzy na wysoki procent), dostawach dla wojska w czasie wojen z Kartaginą oraz handlu śródziemnomorskim, zaczęli tworzyć warstwę ekwicką. Wyżej wymienione sposoby zarobkowania były jedną z cech odróżniających ekwitów od arystokracji. Prawo nakładało bowiem na arystokratów ograniczenia uniemożliwiające zajmowanie się handlem i lichwą.

Z czasem jednym z najbardziej dochodowych zajęć, którymi trudnili się ekwici w czasach republikańskich, stało się pobieranie podatków w prowincjach. Państwo rzymskie w tamtym czasie nie posiadało wyspecjalizowanej administracji fiskalnej. Prawo do ściągania podatków było wydzierżawiane prywatnym spółkom publikanów, w których skład przeważnie wchodzili ekwici. Pobieraniu podatków w prowincjach towarzyszył wyzysk, dzięki któremu pełniący funkcje publikanów reprezentanci warstwy ekwickiej bogacili się w szybkim tempie. Zdobyte środki pieniężne przeznaczali między innymi na zakup ziemi w prowincjach. Coraz silniejsza pozycja ekonomiczna ekwitów stopniowo przekładała się na wzrost ich siły politycznej. Do ostatecznego wyodrębnienia się stanu ekwickiego doszło w 129 roku p.n.e., kiedy na mocy specjalnej ustawy senatorowie opuścili centurie ekwickie.

W późniejszych latach ekwici rywalizowali z nobilami (zamożnymi właścicielami ziemskimi) o wpływy w państwie (zwłaszcza w prowincjach). Ważną rolę odgrywali w czasach rządów Juliusza Cezara. Wielu przedstawicieli warstwy ekwickiej uzyskało wówczas miejsce w senacie, którego liczebność zwiększyła się do 900 osób.