Wakacje z duchami - streszczenie

Zaczęły się wakacje. Jak wiadomo, jest to najlepsza pora na zaznanie przygody i wspólne spędzanie czasu z przyjaciółmi. Wiedząc o tym, Perełka, Mandżaro i Paragon postanowili zafundować sobie niezapomniane, wolne od szkolnych trosk, przeżycia. A że wcześniej zdążyli się już zachwycić postacią Sherlocka Holmesa pójście w ślady dzielnego i pomysłowego mistrza wydawało się czymś naturalnym.

Młodzi przyjaciele zrobi krok pierwszy – założyli odpowiedni klub. Ich fantazja nie musiała długo uderzać w pustkę, zmagając się z mało pociągającą i zupełnie pozbawioną tajemnicy rzeczywistością. Wkrótce zaczęły dziać się rzeczy niezwykłe. Sprzyjały temu okoliczności i krajobraz – malownicza wioska, leśniczówka, samodzielnie wykonany szałas, jezioro i na dodatek średniowieczny zamek w pobliżu. Wszystko to musiało doprowadzić w końcu do jakichś niezwykłych zdarzeń, które zapełniłyby nie tylko wyobraźnię chłopców, ale przede wszystkim realny świat. No i zaczęło się. Najpierw pojawiły się niezidentyfikowane błyski nad zamczyskiem.

Racjonalne wyjaśnienia, zresztą dość przekonujące (trwały tam właśnie prace konserwatorskie), nie wystarczyły na długo i szybko załamały się pod naporem kolejnych faktów. Jedna z mieszkanek wioski  dostarczyła niebawem wiadomości jak najbardziej przez chłopców pożądanej i oczekiwanej w skrytości ducha (przyjechali tu przecież, żeby przeżyć coś ekscytującego!). Otóż według słów pani Trociowej dziwne światła były spowodowane przez duchy.

Chłopcy nie próżnowai, od razu zabrali się do roboty. Ślady szybko doprowadziły ich do grupy studentów, która odbywała na zamku jakieś praktyki i w związku z tym nadzorowała to, co się tam rzeczywiście działo (a zatem wersja o konserwacji zamku także była prawdziwa). Młodzi ludzie znajdują wspólny język i nad wyraz szybko zaczynają pojmować swoje intencje. Chłopców nie dziwi fakt, że w celu zachowania obecnego kształtu zamku studenci zdecydowali się spłatać kilka niewinnych figli. Błyski miały służyć jako przestroga i hamulec dla tych, którzy powzięli zamiar ingerowania w strukturę starego i zabytkowego budynku. Nie było wątpliwości, że to posunięcie było konieczne. Zostało przez trójkę przyjaciół zrozumiane i zaakceptowane. Jak się okazało, nie był to jednak koniec tej przygody. Teraz, kiedy Perełka, Paragon i Mandżaro znali sposób powstawania błysków i uznali że sprawa jest pod kontrolą, tajemnicze rzeczy wcale nie przestały się wydarzać.

Wyjaśnienia, jakie uzyskali od studentów, były wobec nowych tajemnic niewystarczające. Wciąż coś świeciło i snuło się po baszcie. Kiedy chłopcy dowiedzieli się, że skrywane tam są cenne obrazy (ukradzione zresztą chwilę wcześniej z Wrocławia), postanowili rozwiązać tą zagadkę naprawdę. Domyślali się, że musi być w to zamieszany ktoś z okolicy. Mieli już nawet swoich podejrzanych. Nie podobało im się zachowanie trójki turystów, oraz starca, który zamieszkał w leśniczówce (zwany był Marsjaninem). Kiedy mężczyzna zniknął było prawie jasne, że musiał być z tą sprawą jakoś powiązany.

Tymczasem popłoch w okolicy narastał, ludzie denerwowali się coraz bardziej i nie wiedzieli co o tym wszystkim sądzić. Chłopcy oczywiście węszyli podstęp i wiązali to ze sprawą zniknięcia obrazów z Wrocławia. Po wielu perypetiach (w tym czasie znika między innymi tajemniczy mężczyzna) chłopcom udaje się dotrzeć do przestępców. Kiedy prowadzli swoje własne przesłuchanie, trzymając w szachu trzech głównych podejrzanych, czwarty z nich próbował jeszcze desperacko uratować sytuację. Chciał czmychnąć wraz z płotnami, myśląc że uda mu się wykorzystać chwilę nieuwagi detektywów. Ci jednak byli jak zwykle czujni i zdążyli w porę wezwać posiłki. Złodziei spotkała zasłużona kara, chłopcy zaś obdarowani zostali medali i dużymi porcjami lodów.