Balladyna - problematyka

Utworem „Balladyna” Słowacki nawiązuje do dramatów szekspirowskich, szczególnie zauważalne są związki z „Makbetem”.  Oba teksty  opowiadają o żądzy władzy prowadzącej do najstraszliwszych czynów i popychającej w szaleństwo. Mamy w nich studium psychiki mordercy, stopniowo tracącego kontakt ze światem, obsesyjnie pragnącego ukryć swoje grzechy.

O kunszcie Słowackiego świadczy mistrzowsko prowadzona akcja, w której, mimo jej wielowątkowości, czytelnik się nie gubi oraz operowanie kontrastem dla podkreślania wymowy utworu.

Autor sprawnie operuje w dramacie kategoriami estetycznymi, tj: tragizm, komizm, groteska, parodia, i satyra, łącząc je umiejętnie, nie powodując w czytelniku uczucia dysonansu.

Na uwagę zasługują również elementy baśniowości z „Balladynie”. W dramacie występują zarówno postacie fikcyjne, należące jednak do świata realnego, tj.: Alina, Balladyna, Wdowa, jak i te fantastyczne: Goplana. Przyroda nie stanowi jedynie tła rozgrywających się wydarzeń, przeciwnie „uczestniczy” w akcji (scena, gdy piorun zabija Balladynę). Słowacki łączy w swym utworze wierzenia ludowe z przekazem historycznym.