W wierszu Juliusz Słowacki przedstawia doznania podmiotu lirycznego, odbierania przez niego świata wszystkimi zmysłami – taki stan świadomości ma miejsce pod osłoną nocy:
Gdy noc głęboka wszystko uśpi i oniemi,
Ja ku niebu podniósłszy ducha i słuchanie,
Z rękami wzniesionymi na słońca spotkanie
Lecę — bym był oświecon ogniami złotemi
W pierwszej strofie pojawia się motyw nocnego lotu świadomości podmiotu, poszukującego głębi przeżycia wszechświata. W kolejnych wersach podmiot podkreśla swoją szczególną pozycję jako poety, człowieka głębiej odczuwającego rzeczywistość od innych. Opisuje swój lot ponad ziemią, w domyśle: ziemskimi, doczesnymi sprawami:
Pode mną noc i smutek — albo sen na ziemi,
A tam już gdzieś nad Polską świeci zorzy pręga,
I chłopek swoje woły do pługa zaprzęga
Następna strofa stanowi opis niezwykłej podróży podmiotu po niebie pełnym gwiazd przyrównanych do aniołów. Wielokrotnie pojawia się także motyw modlitwy – w końcowych wersach podmiot wyraża swoje przekonanie o jej sile i skuteczności. Gdy noc głęboka należy do utworów Słowackiego, w których transcendentna rzeczywistość zostaje przywołana wyłącznie przez wgląd na siebie samą, a nie z myślą o jakimś konkretnym zjawisku. Sprzyja ona modlitewnej formie utworu:
Wtenczas we mnie ta wiara — co w litewskim chłopie,
Że modlitwa w niebiosach tak jak anioł kopie,
A czasem ziarno ducha wrzuci i zanieci.