Trójpolówka - nowy sposób uprawy roli w średniowieczu

Metoda trójpolówki polegała na naprzemiennym obsiewaniu trzech części ziemi uprawnej. Na jednym polu wysiewano zboże jare (czyli takie, które do kwitnienia nie potrzebuje niskich temperatur), na drugim zboże ozime (którego prawidłowy rozwój wymaga niskich temperatur), a na trzeciej części pozostawiano ugór, czyli nieobsianą ziemię. Zboże ozime wysiewano jesienią. Plony były zbierane wiosną lub latem. Zboże jare wysiewano w miesiącach wiosennych, a żniwa odbywały się w lecie. Kolejność upraw na poszczególnych polach co roku ulegała zmianie. Miało to zapobiec wyjałowieniu gleby oraz zwiększyć plony. Trójpolówka zaczęła stopniowo wypierać stosowaną wcześniej dwupolówkę, a także gospodarkę przemienno-odłogową polegającą na maksymalnym wykorzystaniu ziemi uprawnej, a następnie pozostawieniu jej odłogiem w celu przywrócenia jej żyzności. Upowszechnienie się trójpolówki w średniowieczu przyczyniło się do ustabilizowania osadnictwa wiejskiego. Stosując tę metodę uprawy roli nie trzeba było bowiem przenosić się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu dobrej gleby. W Polsce jako pierwsi trójpolówkę zaczęli stosować cystersi w XII wieku. W Europie Zachodniej metoda ta, często stosowana dosyć chaotycznie, była obecna już we wczesnym średniowieczu (od VIII wieku). Zwiększeniu plonów oraz poprawie ich jakości sprzyjało również częstsze wykorzystywanie żelaznego pługa podczas orki, a także stosowanie nawozów.