Trójpolówka była formą uprawy ziemi wprowadzoną w Europie Zachodniej przez Karola Wielkiego. W Polsce ten sposób gospodarowania ziemią pojawił się w II połowie XII wieku za sprawą zakonu cystersów, którzy stosowali ją na własnych polach uprawnych. Stopniowo zaczęła się upowszechniać na terenie całego kraju, czego powodem było wprowadzenie prawa niemieckiego do lokacji miejscowości. Stało się to w XIII i XIV wieku.
Trójpolówka polegała na zmianie dotychczasowego niewydajnego sposobu gospodarowania ziemią uprawną na wsiach. Każda wieś miała pewien areał ziemi uprawnej. Trójpolówka podzieliła tą ziemię na trzy równe części. Pierwszą część obsiewano jesienią zbożem ozimym, drugą część obsiewano wiosną zbożem jarym, trzecia część stanowiła tzw. ugór, czyli pastwisko dla bydła. Z czasem zrezygnowano z ugorowania trzeciej części na rzecz prowadzenia na niej uprawy okopowych (brukiew, rzodkiew, burak, ziemniak ) i motylkowych (koniczyna, łubin, wyka). Co roku zmieniano kolejność upraw na poszczególnych częściach pola i tak pastwisko w następnym roku obsiewano zbożem jarym, po zbiorach zboża jarego pole pozostawiano na pastwisko aż do następnego roku, kiedy obsiewano je zbożem ozimym. I tak co roku zmieniała się kolejność upraw.
Trójpolówka zrewolucjonizowała sposób uprawy rolniczej, wpłynęła na wzrost ilości i jakości zbiorów oraz ich efektywności, Usprawniła pracę rolniczą a także na jej wydajność. Wcześniejszymi formami uprawy ziemi były jednopolówka i dwupolówka, a kolejnymi formami w rozwoju rolnictwa – czteropolówka i płodozmian