W latach 778 – 801 Karol Wielki prowadził wojny z Sasami, których ostatecznie podbił i zmusił do przyjęcia chrześcijaństwa. Następnie los Sasów podzielili Longobardowie w północnych Włoszech, których podbił w roku 774, a ich ziemie zostały włączone w obszar królestwa franków.
Karol Wielki prowadził również kampanie przeciwko Arabom w Hiszpanii. Pomimo początkowych niepowodzeń, ostatecznie odniósł nad nimi zwycięstwo. W roku 788 do państwa franków przyłączona została Bawaria, a w roku 795 podjął wyprawę przeciwko Awarom, których również podbił. Tym samym Karol oparł grancie swojego państwa na rzece Ebro, środkowym Dunaju oraz Łabie.
Wojny i podboje Karola Wielkiego – Sasi
Wojny z Sasami Karol Wielki rozpoczął od zdobycia Eresburga oraz zniszczenia Irminsulu. W toku wojny możni sascy – popierając przyłączenie ich ziemi do państwa Karolingów, byli masowo chrzczeni. Pozostawali również w opozycji do naczelnego dowódcy powstańców – Windukinda, księcia Westfalów. W latach 779 – 780 powstanie saskie zostało krwawo stłumione przez siły frankijskie.
Jednak już w latach 783 – 785 wybuchło kolejne powstanie. Tłumiąc je Karol Wielki dotarł aż do dorzecza Łaby. W roku 785 dochodzi do zawarcia pokoju między władcą franków a Widukindem. Ten ostatni przyjął wówczas chrzest.
Podczas kolejnego buntu mającego miejsce w latach 792 – 799, przeciw kościelnej dziesięcinie doszło do przymusowych deportacji Sasów, na których miejscu Karol osiedlił Franków. Ostatnia wyprawa Karola Wielkiego przeciwko Sasom w roku 804, przyniosła ostateczne podporządkowanie tego obszaru.
Wojny i podboje Karola Wielkiego – Longobardowie
W latach 773 – 774 władca Franków odbył dwukrotnie wyprawę przeciwko Longobardom, za sprawą prośby papiestwa. W wyniku tych wypraw władca franków dokonał całkowitego podboju tego królestwa. Doprowadził również do detronizacji ostatniego króla Longobardów – Dezyderiusza, po zajęciu jego ówczesnej stolicy – Pawii.
Następnie Karol przyjął tytuł króla Franków i Longobardów. Wcześniejsze królestwo należące do Longobardów, od tej chwili stanowiło kolejne hrabstwo, wcielone po Państwa Karola Wielkiego. Ten ostatni podczas tej kampanii potwierdził również darowiznę swojego ojca – Pepina Krótkiego, na rzecz papiestwa.
Wojny i podboje Karola Wielkiego – Saraceni
W roku 778 została zorganizowana wyprawa przeciwko Arabom, osiadłym na Półwyspie Iberyjskim. Wojska Karola Wielkiego przeprawiły się prze Pireneje, a następnie obległy Saragossę. Frankowie nie otrzymali jednak obiecanej pomocy od opozycji władzy Omajadów hiszpańskich. W efekcie zostali zmuszeni do wycofania się.
Cała kampania zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ w drodze powrotnej zginął prawie cały odział w wąwozie Roncevaux. Zginął wówczas margrabia marchii bretońskiej – Roland.
W skutek najazdu saraceńskiego w roku 793, który dotknął południową część królestwa Akwitanii, Karol podjął ponowną próbę zabezpieczenia Galii drogą okupacji pogranicza hiszpańskiego. Wojna, która wybuchła w roku 795, tym razem zakończyła się pełnym sukcesem Karola Wielkiego – granica jego państwa sięgnęła wówczas górnego i dolnego biegu rzeki Ebro.