Pierwsze plemiona franków, które już w roku 355 osiedliły się w Galii, były silnie podzielone, często walczące między sobą. Wszyscy Frankowie pozostawali poganami i w odróżnieniu od innych plemion germańskich utrzymywały stałe kontakty z współbratyńcami na prawym brzegu Renu. Początkowo rozróżniano dwie podstawowe grupy plemion frankijskich – Franków Salickich oraz Rypuarskich.
Państwo Franków – Zjednoczenie kraju
Podziałom między frankami położył kres Chlodwig. Jako pierwszy władca podporządkował swojej władzy wszystkich sąsiadów. Na początku podporządkował sobie terytorium galijskie pozostające pod władzą rzymianina Sjagriuszowa, a następnie Chlodwig wystąpił przeciwko Alamanom których ostatecznie podbił.
Po zwycięstwie nad Alamanami najważniejszym wydarzeniem – nie tylko dla państwa ale również dla całej epoki Średniowiecza, było przyjęcie przez Chlodwiga chrztu w roku 496. Dzięki temu nie tylko zyskał on przewagę nad innymi plemionami germańskimi, których przedstawiciele pozostawali arianami, ale również wytworzyło się porozumienie między Chlodwigiem a cesarzem z Konstatynopolu. Poparcie cesarza zachęciło władcę franków do dalszych działań. Zaatakował i podporządkował sobie Burgundów, a następnie w pobliżu Poitieres w roku 507 rozgromił siły Wizygotów. Po tym zwycięstwie praktycznie cała Galia znalazła się w rękach Chlodwiga, wszystkie podporządkowane obszary uległy stopniowej kolonizacji frankijskiej.
Państwo Franków – Prawo Salickie
Skodyfikowane pod koniec V w. prawo, umożliwia odtworzenie obrazu społeczeństwa franków z tego okresu. Prawo Salickie utrwaliło proces rozkładu organizacji rodowej, jest to doskonale widoczne w kwestiach wymiaru sprawiedliwości. "Pozwany przed sąd winien był bronić się własnymi zeznaniami, popieranymi przez współprzysiężców, rekrutujących się spośród członków jego rodu. Ci ostatni byli również zobowiązani do uiszczania okupu sądowego, jeśli winowajca nie mógł sam zapłacić" (T. Manteuffel. Historia Powszechna, Średniowiecze).
Państwo Franków – Państwo Patrymonialne
Kolejni władcy franków tytułowali się królami, a obszary należące do państwa traktowali jako prywatną własność. Początkowo w państwie franków decydujące wpływy posiadał wiec, jednak już za czasów rządów Chlodwiga, który znacząco rozszerzył jego granice, starano się ograniczyć jego kompetencje. Sam proces elekcji miał od tej pory odnosić się tylko i wyłącznie do osób z rodu pierwszego władcy – Merowingów.
Na dwór władcy składały się osoby duchowne oraz świeckie, których głównym celem było obsługiwanie władcy. Najważniejsza wśród nich była osoba z tytułem majordoma. Ze względu na charakter państwa pozbawionego konkretnych urzędów, to właśnie dostojnicy dworscy spełniali poszczególne funkcje publiczne, przydzielane przez władcę.
Państwo Franków – Własność ziemska i miasta
Zwycięstwa franków doprowadzały stopniowo do upadku życia miejskiego w Galii. Jedynie miasta portowe zachowywały dawne znaczenie. Utrzymywały się one przed wszystkim z handlu ze wschodem, jednak sytuacja ta trwała tylko do najazdu Arabów, którzy doprowadzili do przecięcia szlaków handlowych.
Inaczej sytuacja wyglądała w kwestii latyfundystów, których rola zwiększała się w monarchii rządzonej przez Merowingów. Spowodowane było to przed wszystkim poszukiwaniem sprzymierzeńców przez następców Chlodwiga, którzy gotowi byli za nie na wiele ustępstw. Z tego powodu rolnictwo w państwie franków wysunęło się na początek życia ekonomicznego kraju.
Państwo Franków – Immunitety
Pod koniec IV w. w kraju frankijskim rozszerzyły się immunitety. Były to przyznawane na początku świeckim osobą, a w późniejszym okresie również organom kościelnym, zakazujące urzędnikom wstępu na tereny należące do jednostki czy też instytucji. To właśnie nadużycia jakich dopuszczali się królewscy urzędnicy stały się główną przyczyną nadawania immunitetów.
W drodze tych zmian na miejsce urzędników i ich kompetencji występowali od tej pory latyfundowie. To właśnie oni odprowadzali odpowiednie opłaty, pobierali daniny, a często nawet sprawowali funkcje sądownicze.