Wraz ze śmiercią króla Filipa IV Pięknego, a następnie krótkim panowaniu jego potomków w roku 1328, zakończyło się panowanie dynastii Kapetyngów. Władzę we Francji przejęła wówczas młodsza część rodu – Walezjusze. W tym samym czasie o tron i wpływy we Francji upomniał się król Anglii – Edward III. Był on bowiem synem córki Filipa i na tej podstawie zgłaszał swoje pretensje do władzy królewskiej. Konflikt dynastyczny – w późniejszym okresie, stał się jedną z przyczyn wybuchu wojny Francji z Anglią, trwającej w latach 1337 – 1453 – Wojna Stuletnia.
Kolejną przyczyną wybuchu długotrwałego konfliktu, stała się walka o dochody z handlu wełną angielską oraz suknami produkowanym we Flandrii (kraina położona na obszarze dzisiejszej Belgii, Francji i Holandii). Król Anglii zakazał wywozu wełny do poszczególnych miast flandryjskich, co w efekcie spowodowało straty dla tamtejszego sukiennictwa. Dążąc do wycofania skrajnie niekorzystnego zakazu, Flandria zawarła układ z Anglią. Taka sytuacja zagroziła interesom francuskim.
Pomimo, że wojna wybuchła już w roku 1337, to działania zbrojne ograniczały się do zmagań floty obydwu państw. Dopiero w roku 1346 Anglicy wyprawili się zbrojnie do Francji. Doszło wówczas do bitwy pod Crecy, zwycięskiej dla strony angielskiej. Wybuch epidemii dżumy w Europie – Czarna Śmierć, spowodowało zahamowanie dalszych działań wojennych.
Do kolejnej znaczącej bitwy, doszło w roku 1356 pod Poitiers. Zakończyła się ona kolejnym sukcesem Anglii. Ponadto w toku walk, do niewoli dostał się król Francji – Jan II Dobry. W efekcie zwiększonych podatków, na skutek wojny oraz spadku autorytetu władzy, doszło we Francji do buntów mieszkańców. W pierwszej kolejności wystąpili mieszkańcy Paryża w latach 1357 – 1358. Kolejno wybuchł bunt chłopów w roku 1358, nazywany żakierią – został on jednak ostatecznie krwawo stłumiony przez rycerstwo.
Pomimo sukcesów militarnych, podobna sytuacja miała miejsce w Anglii. Bolesne dla mieszkańców koszty związane z wojną, a co za tym idzie coraz większy ucisk podatkowy, doprowadziły w roku 1381 do wybuchu buntu chłopów. Na czele buntowników stanął drobny rycerz – Wat Tyler, ostatecznie jednak – podobnie jak w przypadku buntu we Francji, powstańcy zostali pokonani i okrutnie ukarani za swoje wystąpienie.
Dalsze działania wojenne toczyły się jak do tej pory na terenach francuskich. Anglia odniosła kolejne zwycięstwo w bitwie pod Azincourt w roku 1415. Po przegranej bitwie część możnych francuskich przeszła na stronę anglików i uznała Edwarda za władcę Francji.
Zniszczenia i rabunki jakich dopuszczali się Anglicy, doprowadziły do pojawienia się nowego elementu w wojnie stuletniej. Zaczęło bowiem dochodzić do wystąpień ludu przeciwko władzy angielskiej. Symbolem takiej właśnie postawy stała się wiejska dziewczyna Joanna d`Arc. Wierzyła, że to sam Bóg powierzył jej specjalną misję ostatecznego pokonania sił Anglii. W roku 1429 – za sprawą króla Francji, uzyskała dowództwo nad oddziałem, który zasłynął walkami pod oblężonym wówczas Orleanem.
Następnie dzięki heroicznym działaniom Joanny, koronowano króla Karola VII. Ona sama jednak została ujęta przez jej przeciwników na dworze królewskim, a następnie przekazana w ręce Anglików. Została osądzona za herezje i spalona, w roku 1431, na stosie. Mimo to Anglików wyparto ostatecznie z Francji, a wojna stuletnia wygasła w połowie XV w..