W okresie wczesnego średniowiecza rozpadła się dotychczasowa jedność starożytnego świata, za sprawą najazdów plemion germańskim. Cesarstwo wschodnie odparło najazdy barbarzyńców i przetrwało jako Cesarstwo Bizantyjskie. Gorzej wyglądała sytuacja na obszarach należących do cesarstwa zachodniorzymskiego, które pod naporem najazdów plemion barbarzyńskich ostatecznie upadło, a obce ludy utworzyły tam swoje królestwa.
Pomimo, że w teorii obszary na których osiedlali się barbarzyńskie plemiona wciąż stanowiły część państwa rzymskiego, to w praktyce barbarzyńcy przejmowali nad nimi faktyczną władzę. Przywódcy plemion germańskich stawali się z biegiem czasu samodzielnymi monarchami, praktycznie niezależnymi od jakiejkolwiek innej władzy.
W efekcie powstawania państw barbarzyńskich na ziemiach cesarstwa „na obszarze Panonii osiedli Ostrogoci. W Galii między dolnym Renem, Skaldą i Lasem Ardeńskim – Frankowie, Między Pirenejami a Garonną – Wizygoci, nad Renem w okolicach Wormacji i Spiry – Burgundowie, w Alzacji – Alamanowie, nad kanałem La Manche – Sasi, a na półwyspie Armorykańskim – Brytowie. Na półwyspie Iberyjskim usiłowali utrwalić swój stan posiadania – Wandalowie, Alanowie i Swebowie”
