Jedynym wspólnym mianownikiem dla Imperium Karolińskiego był władca. Na olbrzymi obszar państwa, składały się tereny dzisiejszych państw – Belgi, Holandii, Francji, Szwajcarii, Austrii, Korsyki, północnych Włoch, zachodnich Niemiec oraz północno – wschodniej część Hiszpanii. Państwo Karola Wielkiego nie posiadało żadnej wspólnej bazy gospodarczej, a jego trwanie przez ponad 30 lat po śmierci twórcy przypisuje się głównie faktowi, że przeżył go tylko jeden potomek – Ludwik zwany Pobożnym.
Syn Karola Wielkiego – Ludwik, przejął po nim spadek w roku 814. Jednak nie dorównywał on swojemu ojcu zdolnościami w kwestiach zarządzania państwem. Poprzez swój udział w licznych sporach dynastycznych, doprowadził do licznych buntów swoich synów.
Dużo większe jednak zagrożenie dla państwa Ludwika, stanowiły niebezpieczeństwa zewnętrzne, przede wszystkim za sprawą piratów normańskich. Już od końca VIII w. ich działania zagrażały północnemu wybrzeżu imperium zbudowanego przez Karola. Za jego rządów łupieżcze wypady piratów ograniczały się do niewielkich, lokalnych rabunków. Jednak już za czasów Ludwika, państwo niepokojone nieustannymi sporami wewnętrznymi, nie było w stanie skutecznie przeciwstawić się ich naciskowi.
Północ kraju od tej pory stała się obszarem wystawionym na ciągłe najazdy Normanów. Ich ofiarą padły na początku tereny u ujścia Renu oraz Fryzja. Nie ograniczali się już tylko do wybrzeża, a zaczęli – za sprawą większych rzek, posuwać się w głąb kraju.
Podobnie niekorzystna sytuacja objęła obszary południowych brzegów śródziemnomorskich za sprawą Saracenów. Na wzór Normanów najeżdżali pobrzeża Imperium Karolińskiego oraz próbowali podbić tereny Sycylii.
Oprócz tych dwóch największych zagrożeń, dla państwa karolińskiego istniały jeszcze dwa czynniki, które doprowadziły ostatecznie do jego podziału. Pierwszym z nich były najazdy piratów bałkańskich, których działania skierowane były przeciwko nabrzeżom Półwyspu Apenińskiego. Drugi czynnik stanowiły plemiona słowiańskie, zachęcone pogarszającą się sytuacją wewnętrzną rozpoczęły walki wyzwoleńcze.
W zaistniałej sytuacji w roku 843 doszło w Verdun do podziału Imperium Karolińskiego pomiędzy trzech synów Ludwika, doprowadziło to do ostatecznego rozpadu państwa stworzonego przez Karola Wielkiego.