Ludwik Pobożny – Pochodzenie
Ludwik Pobożny urodził się w 788 roku w Cassinogilum. Pochodził z dynastii Karolingów. Jego ojcem był Karol I Wielki, jego matką Hildegarda.
Jego ojciec wysłał go do Akwitanii, gdy ten miał zaledwie 3 lata. Został wtedy królem Akwitanii – w roku 781. W 794 otrzymał od ojca cztery dawne galo – rzymskie osady: Doué-la-Fontaine, Ebreuil, Cassinogilum i Angeac-Charente. Ojciec Ludwika Pobożnego chciał, by jego synowie byli wychowani w kulturze podległych im terenów, by nosili regionalne stroje i prowadzili rządy zgodne z miejscowymi zwyczajami. Podległe Ludwikowi tereny miały kluczowe znaczenie przy obronie granic imperium Karola Wielkiego.
Ludwik miał trzech braci. Jeden z nich Pepin Garbaty, za bunt przeciwko ojcu, został wysłany do zakonu. Dwóch pozostałych, to Karol Młodszy – król Neustrii i Pepin Longobardzki – król Italii. Tereny po ojcu zostały więc podzielone między 3 synów Karola Wielkiego, wydał w tym celu Dicisio Regnorum, w którym wytyczył dokładny podział granic, zasady dziedziczenia tron oraz władzy itd.
Jeszcze przed śmiercią Karola Wielkiego zmarło jego dwóch synów – Karol Młodszy (811 r.) i Pepin Longobardzki (810 r.). Już w 813 roku Ludwik został koronowany w Akwizgranie na współregenta i współcesarza. Od 814 roku po śmierci ojca, Ludwik pełnił samodzielne rządy. W 816 roku od papieża Stefana IV przyjął koronę cesarską.
Po wygranej walce ze swoim bratankiem Bernardem, Ludwik I Pobożny wydał Ordinatio Imperi, w którym ustanowił podział państwa pomiędzy swoich synów. Pepin otrzymał Akwitanię, Ludwik – Bawarię, a Lotar pozostałe ziemie oraz zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi. Niedługo po tym, Ludwik ogłosił swojego syna Lotara współcesarzem, w 823 roku został koronowany na cesarza w Rzymie przez papieża Paschalisa I.
Po śmierci Ludwika w czerwcu 840 roku, pomiędzy jego synami wynikły spory, które doprowadziły do wojny domowej. Ta doprowadziła do rozpadu monarchii ojca Ludwika Pobożnego – Karola Wielkiego.
Ludwik Pobożny – Dokonania
Ludwik Pobożny od najmłodszych lat pełnił funkcję króla. Jako jedyny żyjący spadkobierca, odziedziczył państwo po swoim ojcu Karolu Wielkim. Ludwik kontynuował politykę ojca. Nade wszystko skupiał się na obronie granic zewnętrznych państwa. Dodatkowo wspierał działalność misyjną w Skandynawii, dzięki temu uzyskał swój przydomek Pobożny.
Tłumił wszelkie oznaki buntu. Toczył bitwy m.in. ze swoim bratankiem Bernardem, nad którym odniósł spektakularne zwycięstwo. Po procesie nad swoim bratankiem, który został oślepiony i niedługo potem zmarł, Ludwik czując się winny śmierci, odbył publiczną pokutę przed papieżem Paschalisem I w Attigny.
Po narodzinach jego syna z kolejnego małżeństwa – Karola Łysego, doszło do kilku wojen domowych wywołanych przez jego pozostałych synów. Ludwik Pobożny wraz ze swoją drugą żoną Judytą, zostali uwięzieni w klasztorze.
Możni rozkazali uwolnienia cesarza, Ludwik Pobożny został uwolniony. W 831 roku po jednej z takich rebelii, odebrał Lotarowi tytuł współcesarza. Po kolejnej dokonał ponownego podziału państwa wśród swoich 4 synów. Niebawem Ludwik znów został uwięziony, jednak po uwolnieniu Lotar musiał wycofać się do Italii.
W późniejszym okresie, po śmierci Pepina (zmarł z przepicia), Ludwik ziemie zmarłego syna przekazał najmłodszemu Karolowi. Pominął wtedy syna Pepina, który przez możnych został okrzyknięty królem. Jednak po starciach, syn Pepina – Pepin II, został wydziedziczony. Został dokonany kolejny podział państwa.
W kolejnym roku Ludwik Pobożny zmarł, kraj jego ojca został rozbity przez jego synów.