Po przegranej kampanii wojennej z Węgrami w roku 906, upada Państwo Wielkomorawskie. Pomimo, że Madziarzy przerwali łączność pomiędzy południowymi a zachodnimi Słowianami, nie udało im się opanować całego terenu Państwa Wielkomorawskiego. Plemiona czeskie w tym czasie zasiedliły obszary na północ od Karpat oraz Sudetów - uzyskały niezależność.
Wśród państw plemiennych, to właśnie Czesi przejawiali największą ruchliwość w kwestii sukcesji Wielkich Moraw. Początkowo rozdarci walką dwóch dynastii – Przemyślidów oraz Sławnikowiców, po uzyskaniu przewagi tych pierwszych pod koniec X w., wykorzystując osłabienie Węgier zajęli Morawy oraz Słowację. Następnie weszli w posiadanie Śląska i kraju Wiślan, co sprawiło, że państwo rządzone przez Przemyślidów stało się jednym z silniejszych na ówczesnej Słowiańszczyźnie.
Książę czeski Borzywoj z dynastii Przemyślidów – panujących, aż do roku 1306, przeniósł swoją siedzibę do Pragi. Za twórcę państwa czeskiego uznaje się jego syna Wratysława I. Kolejny władca – Brzetysław I, zjednoczył Czechy i Morawy w roku 1019. Wratysław II jako pierwszy władca został koronowany na króla w roku 1085. Od tego też momentu Czechy wchodziły w skład Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a za rządów Karola IV wraz ze swoją stolicą stały się jego centrum, przeżywając największy rozkwit w dotychczasowej historii. W latach 1310 – 1437 na tronie czeskim zasiadali Luksemburgowie, a od roku 1526 Habsburgowie.
Wieki XIV i XV były czasem rozkwitu państw Europy Środkowej. Na tych terenach trwała wciąż kolonizacja na prawie niemieckim, rosła liczba ludności, coraz liczniej powstawały wsie oraz miasta, rozwijał się handel, rolnictwo oraz rzemiosło. Czechy ten wzmożony rozwój objął w pierwszej kolejności już w XIV w..
Po okresie rządów dynastii Przemyślidów nowym królem czeskim został Jan Luksemburski (1310 – 1346). Jako sukcesor, po Wacławie II oraz Wacławie III, również zgłaszał pretensje do tronu Polskiego. Sprzymierzył się z Krzyżakami zwalczając jednocześnie Władysława Łokietka. Pokój miedzy Czechami, a Polską został zwarty dopiero za rządów Kazimierza Wielkiego.
Kolejny władca Karol Luksemburski, który był nie tylko królem Czech ale również Niemiec i cesarzem, za główny ośrodek swoje władzy uważał Czechy oraz ich stolice – Pragę. Na mocy złotej bulli z roku 1356, król Czech został jednym z elektorów Rzeszy.
Germanizacja oraz kolonizacja niemiecka doprowadziły w Czechach do napięć na tle etnicznym i językowym. Poglądy ludności czeskiej w tej kwestii wyrażał wówczas w swych kazaniach profesor uniwersytetu praskiego – Jan Hus. Występował w obronie języka czeskiego, krytykował niemoralność ówczesnego duchowieństwa. Poglądy Husa zostały ostatecznie uznane za heretyckie, a jego samego osądzono i spalono na stosie w roku 1415.
Śmierć Jana Husa spowodowała wybuch buntu. Kolejny władca z Luksemburgów – Zygmunt, nie mógł przez to objąć tronu. W tej sytuacji organizował przeciwko zwolennikom Husa – tzw. husytom, wyprawy nazywane krucjatami. Walki przeciągnęły się do lat trzydziestych XV w., kiedy to dopiero pod koniec życia Zygmunt Luksemburski koronował się w Pradze.
Po śmierci Zygmunta walki o tron czeski stały się polem rywalizacji wielu pretendentów. W roku 1471 władzę przejął Władysław Jagiellończyk – syn króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka.