Skandynawia w epoce średniowiecza: Dania, Norwegia i Szwecja, na początku nie składała się ze stabilnych politycznie ukształtowanych państw. Dopiero od tzw. okresu wikingów, zaczęły formować się wewnętrznie poszczególne kraje. Następnie ustaliły się ich granice, które na przestrzeni dziejów ulegały wielokrotnym zmianom.
Norwegia w okresie wikingów, posiadała wspólną granicę ze Szwecją. Ta sama sytuacja dotyczyła Danii, jednak w zdecydowanie mniejszej skali. Dzięki statkom Norwegia, wzdłuż brzegów utrzymywała komunikacje z licznymi wyspami na Atlantyku, Wyspami Brytyjskimi oraz z Europą Zachodnią.
Norwegia została zjednoczona po raz pierwszy w IX w. przez Haralda Pięknowłosego. Nazwa tego kraju oznacza północną drogę – pochodzi od drogi morskiej. Przez długi okres czasu w średniowieczu, Norwegia pozostawała pod silnymi wpływami duńskimi.
Większość działań Szwedzkich zwracała się w kierunku wschodnim, a co za tym idzie miały one duży wpływ na kształtowanie się państwa. Za sprawą Morza Bałtyckiego, Szwecja posiadała również liczne kontakty i połączenia z zachodem. Utrzymywała w szczególności ścisłe kontakty z Danią.
Kraj ten otrzymał swoją nazwę od ludu Swearów (środkowa Szwecja), stanowiący wówczas główny człon całego państwa. Pierwsze informacje o władcach pochodzą z IX w., mieli nimi być Bjornie oraz Olafie, jednak nie sprawowali rządów na obszarze całego kraju. Pierwszym królem, którego zwierzchność objęła całą ówczesną Szwecję, miał być Olof Skotkonung żyjący w latach 995 – 1020.
W skład Dani – w okresie wikingów, wchodziła Jutlandia oraz wyspy dodatkowo należące dziś do Szwecji – Skania i Hallandia. Dania pozostawała w bliskim sąsiedztwie z krajami Sasów, Słowian oraz Fryzów. To tutaj, ze względu na położenie Danii, docierały najwcześniej wpływy europejskie. Ponadto miała również najwięcej kontaktów politycznych oraz kulturowych z południowymi sąsiadami, w porównaniu ze Szwecją i Norwegią. Ze względu na swoje położenie – przejście z rejonu Bałtyku do Europy Zachodniej i Wysp Brytyjskich, posiadała łatwy dostęp w obu kierunkach.
Dania swoją nazwę zawdzięcza mieszkańcom – Danów. Cały kraj w epoce średniowiecza został zjednoczony jeszcze przed rokiem 800. Z tego okresu pochodzi wiele imion kolejnych władców Duńskich. Pierwszego wymienia się Godfreda, który swoimi działaniami miał zagrozić samemu Karolowi Wielkiemu. Następnie istnieją informacje o współregentach – Haraldzie i Reginfredzie, którzy w roku 813 mieli rozciągnąć swoje wpływy aż po południową Norwegię.
Jednak o w pełni zjednoczonym kraju z nieprzerwaną linią kolejnych władców, można mówić od okresu rządów – Haralda Sinozębego. W trakcie tego okresu rozciągnięto władzę nad całą Norwegią, przyjęto chrześcijaństwo oraz toczono liczne walki graniczne z państwem niemieckim. W tym czasie również udało się znacząco wzmocnić władzę królewską.
Za panowania Swena Widłobrodego nasiliły się wyprawy na Anglię, a w roku 1013 został zdobyty cały kraj. W roku 1016 jako pierwszym suwerennym władcą Anglii został Knud Wielki, który władał również Norwegią oraz częścią Szwecji. Po jego śmierci, władze przejął Hardeknud, który podobnie do swojego ojca został w roku 1040 królem Anglii.