Do połowy VIII w. władzę w państwie Franków sprawowali Merowingowie. Królestwo ówczesne dzielone było pomiędzy członków ich dynastii. Z biegiem czasu faktyczne rządy w państwie przejmowali najwyżsi, po królu, dostojnicy dworscy – majordomowie.
Jednym z nich był Karol zwany później „Młotem”. Uzyskał on szczególne znaczenie w państwie po zwycięskiej dla Franków bitwie w roku 732 pod Poitiers. Bitwa rozegrała się między siłami Franków, a Arabami i zapobiegła inwazji muzułmańskiej w Europie.
W roku 751 syn Karola – Pepin Krótki, podjął działania mające na celu detronizacje dynastii Merowingów. Uzyskał zgodę na swoje działania od papieża, pozbył się wcześniejszych władców, a sam został pierwszym przedstawicielem nowej dynastii – Karolingów.
Najwybitniejszym przedstawicielem dynastii Karolingów, został syn Pepina Krótkiego – Karol Wielki. Rządził państwem Franków w latach 768 – 814. Od początku swojego panowania prowadził zakrojone na szeroką skalę działania wojenne, które ostatecznie rozciągnęły znacząco granice państwa Franków. Zajął m.in. Królestwo Longobardów, a następnie przejął ich ziemie oraz koronę. Odnowił wpływy Franków nad Bawarią, która pomimo, że dążyła do niezależności – została wcielona w obręb imperium Karola Wielkiego. Wyprawił się również zbrojnie przeciwko muzułmanom do Hiszpanii, których pomimo początkowych niepowodzeń pokonał. Oprócz tego toczył szereg wojen z Sasami, narzucił im zależność oraz zmusił do przyjęcia chrztu. Pod rządami Karola Wielkiego znalazła się więc praktycznie cała Europa Łacińska, oprócz królestwa Wysp Brytyjskich, które pozostawały niezależne.
Reformy przeprowadzone z inicjatywy Karola Wielkiego, doprowadziły do usprawnienia w kwestiach zarządzania państwem. Oprócz powstałego za czasów rządów Merowingów podziału administracyjnego na „ziemie”, Królestwo Franków podzielone zostało na hrabstwa, na czele których stali wybierani przez władcę hrabiowie. Na obszarach przygranicznych, ze względu na ciągłe zagrożenie zbrojne, powstały specjalne okręgi – marchie. Wszelkich urzędników dworskich kontrolował sam władca, podczas swoich licznych podróży oraz specjalnie wybierani inspektorzy.
Oprócz zmian w kwestiach administracyjnych państwa, za panowania Karola Wielkiego, zreformowano również armię. Jej podstawową siła zbrojną stało konne rycerstwo. Ludzie wolni, dzięki nadaniom ziemi, mogli się od tej pory sami wyposażyć. Byli oni zobowiązani do służby konnej. Sama rola piechoty – złożonej z biedniejszej części społeczeństwa Franków, została zmniejszona do koniecznego minimum.
Pozostałe reformy karolińskie, które ukształtowały państwo Franków, dotyczyły szeroko pojętej kultury oraz duchowieństwa. Klasztory, od czasów rządów Karola, otrzymały ujednoliconą organizacje bazującej na regule benedyktyńskiej. Ponadto Karol ze względu na niski poziom znajomości klasycznej łaciny wśród duchowieństwa, sprowadził cudzoziemców z Anglii oraz Irlandii, gdzie przetrwała ona w swojej niezmienionej formie. Ze względu na duże zróżnicowanie pisma, w zależności od regionu Europy, wprowadzono jednolite pismo – tzw. minuskułę karolińską.
Potęga militarna oraz polityczna państwa Franków, za rządów Karola Wielkiego, spowodowała odrodzenie się władzy cesarskiej na Zachodzie. W roku 800, w Wigilie Bożego Narodzenia, w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie, papież koronował Karola Wielkiego na cesarza rzymskiego.
