Do połowy VIII w. władzę w państwie Franków sprawowali Merowingowie. Królestwo ówczesne dzielone było pomiędzy członków ich dynastii. Z biegiem czasu faktyczne rządy w państwie przejmowali najwyżsi, po królu, dostojnicy dworscy – majordomowie.
Jednym z nich był Karol zwany później „Młotem”. Uzyskał on szczególne znaczenie w państwie po zwycięskiej dla Franków bitwie w roku 732 pod Poitiers. Bitwa rozegrała się między siłami Franków, a Arabami i zapobiegła inwazji muzułmańskiej w Europie.
W roku 751 syn Karola – Pepin Krótki, podjął działania mające na celu detronizacje dynastii Merowingów. Uzyskał zgodę na swoje działania od papieża, pozbył się wcześniejszych władców, a sam został pierwszym przedstawicielem nowej dynastii – Karolingów.
Najwybitniejszym przedstawicielem dynastii Karolingów, został syn Pepina Krótkiego – Karol Wielki. Rządził państwem Franków w latach 768 – 814. Od początku swojego panowania prowadził zakrojone na szeroką skalę działania wojenne, które ostatecznie rozciągnęły znacząco granice państwa Franków. Zajął m.in. Królestwo Longobardów, a następnie przejął ich ziemie oraz koronę. Odnowił wpływy Franków nad Bawarią, która pomimo, że dążyła do niezależności –
