Polityka ekspansyjna charakteryzowała przez cały VIII w. rządy dynastii karolińskiej. Próby politycznego zjednoczenia ziem wchodzących w skład monarchii, rozszerzenie granic terytorium miały potwierdzić dominacje dynastii Karolingów. Ponad to prowadzono liczne wojny, które oprócz łupów i licznych zdobyczy, stanowiły w średniowieczu element autorytetu władcy – jego bogactwa oraz służących mu wojowników.
Z rządzącej ówcześnie dynastii najwięcej sukcesów na tym polu odniósł – Karol, nazywany Wielkim ze względu na swoje liczne dokonania w granicach własnego państwa oraz poza nimi. Karol Wielki został pierwszym średniowiecznym cesarzem, w historii zapisał się jako pogromca Arabów oraz sprawca nawrócenia sporej części plemion germańskich. Od jego imienia w językach słowiańskich pochodzi nazwa suwerennego władcy – króla.
Karol Wielki – Podboje
Na obszarach północno – wschodnich król Franków prowadził działania wojenne przeciwko Sasom. Jego celem było włączenia ich ziem do swojego państwa oraz wsparcie dla rozpoczętej na tych terenach w VIII w. chrystianizacji.
Na południowych obszarach Karol również mógł pochwalić się sukcesami. Jego działania interwencyjne na Półwyspie Apenińskim przeciwko Longobardom zaowocowały nie tylko rozbiciem ich sił ale również objęciem tronu w królestwie rządzonym do tej pory przez nich.
Oprócz tego walki prowadzone przez Karola Wielkiego w Hiszpanii z Arabami, doprowadziły do opanowania części Półwyspu Iberyjskiego. Kolejnym wielkim sukcesem militarnym króla Franków było ostateczne rozbicie państwa zbudowanego przez koczownicze plemię Awarów.
Karol Wielki – Odnowienie cesarstwa rzymskiego
W roku 800 w Wigilie Bożego Narodzenia w Stolicy Apostolskiej, papież Leon III koronował Karola Wielkiego na cesarza rzymskiego. W skutek czego doszło do odnowienia cesarstwa na zachodzie, a osoba samego cesarza miała od tej pory symbolizować obrońcę całej chrześcijańskiej europy. Cesarz miał również pełnić role inicjatora oraz protektora nawracania barbarzyńców, pogan oraz niewiernych.
Karol Wielki – Kultura
Dzięki reformom Karola Wielkiego, pierwszy raz od czasu upadku cywilizacji starożytnej możliwe było ożywienie kulturalne. Od przedstawicieli duchowieństwa zaczęto wymagać lepszego przygotowania do prowadzenia duszpasterstwa oraz misji w chrystianizowanych krajach. W tym celu rozbudowano sieć szkół oraz ujednolicono liturgię. Ogromne znaczenie miała szkoła pałacowa, która powstała na dworze króla Franków. Jej program nauczania stał się z czasem wzorem dla całego średniowiecznego szkolnictwa.
Za czasów rządów Karola Wielkiego rozwinęła się również historiografia. Z autorów zaznaczył się w dziejach zwłaszcza Einhard dzięki biografii wielkiego cesarza. Wraz z odrodzeniem piśmiennictwa, dzięki inicjatywie Karola, rozwinęła się również sztuka. Powstały liczne placówki działalności artystycznej. Budowa kaplicy i zarazem siedziby władcy w Akwizgranie, skupiła w jednym miejscu wielu architektów, malarzy czy też rzeźbiarzy. Wspierani w tym miejscu przez możnych, stworzyli okazało sztukę dworską.