Z ludów słowiańskich ostatnie na mapie feudalnej Europy, pojawiły się plemiona polskie. Zalicza się do nich Wiślan nad górną Wisłą, nad górną i środkową Odrą plemiona śląskie, Polan nad Wartą, nad środkową Wisłą – Mazowszan oraz między dolną Odrą, dolną Wisłą, Bałtykiem i Notecią – Pomorzan.
Uformowały się dwa główne ośrodki, które skupiały życie polityczno – państwowe: Kraj Wiślan i Polan. W obrębie pierwszego z nich powstało kilkuplemienne państwo, które pod koniec IX w. zostało podbite przez Morawian. Drugi z ośrodków opanował – do połowy X w., tereny między środkową Odrą a Wisłą.
Pierwszą osobą, która dokonała zjednoczenia plemion polskich był Mieszko, pochodzący z Polańskiej dynastii Piastów. W toku podporządkowywania sobie terenów dolnej Odry, cele Mieszka pokryły się z planami Luciców. Po przegranej kampanii przeciwko tym ostatnim, w latach 963 – 964, władca plemion polskich zdecydował się na rokowania z Czechami, sprzymierzonymi do tej pory z Lucinami. Efektem zawartego przymierza był ślub Mieszka z księżniczką czeską Dobrawą w roku 965.
Kontakty zawarte z Czechy, a następnie również z Niemcami, przekształciły formującą się władzę piastowską w monarchię wczesnofeudalną. Ostatecznym
