Fryderyk II Hohenstauf – Pochodzenie
W roku 1196 zaledwie trzyletni Fryderyk został wybrany we Frankfurcie na następcę króla Niemiec. Jednak po śmierć jego ojca – Henryka VI, stronnicy zmarłego władcy opowiedzieli się za jego bratem Filipem. Natomiast opozycja – wykorzystując wytworzoną sytuacje, obwołała nowym królem Ottona IV, który uzyskał również poparcie ówczesnego papieża – Innocentego III.
Wojna jaka wybuchła między dwoma zwalczającymi się stronnictwami – Sztaufów popierających Filipa oraz Welfów opowiadających się za kandydaturą Ottona, zakończyła się wraz z zamordowaniem brata Henryka VI. W okresie walk Otton – w zamian za poparcie papieża, zobowiązał się do popierania papiestwa w jego dążeniach. Jednak już po koronacji, Innocenty III przekonał się, że nowy władca nie tylko nie zamierza wywiązywać się z obietnic, ale również ma zamiar kontynuować politykę antypapieską we Włoszech.W takiej sytuacji zerwano dobre stosunki między papiestwem, a cesarstwem, biskup Rzymu w roku 1210 rzucił klątwę na Ottona IV.
W efekcie papież poparł kandydaturę młodego wówczas jeszcze Fryderyka. W zamian Innocenty zażądał zrzeknięcia się praw do Sycyli. Fryderyk zgodził się na warunki papieża, złożył uroczyste zobowiązanie, że nie będzie podejmował prób połączenia obu koron.
Fryderyk pomimo swojego nowego sojusznika, musiał podjąć walki wewnątrz Rzeszy z opozycyjnymi Welfami. Ostatecznie po wygranej dla niego bitwie pod Bouvines, w roku 1215 Fryderyk mógł odbyć koronacje na króla Niemiec – król Niemiec w latach 1212 – 1250.
Dodatkowo zobowiązał się wówczas do wzięcia udziału w krucjacie. Wyprawa nowego władcy do Ziemi Świętej została jednak wstrzymana, ze względu na konieczność pacyfikacji części ziem Rzeczy. Na obszarach wschodnich bowiem utrzymała się wciąż władza Ottona IV.
Po tych wydarzeniach sytuacja Fryderyka uległa poprawie. Po śmierci Innocentego III na nowego biskupa Rzymu wybrano dawnego wychowawcę króla – Honoriusza III. Taki obrót spraw nie tylko pozwolił odwlec kwestie wyprawy krzyżowej, a również papież zgodził się na jego koronacje cesarską - Święty Cesarz Rzymski w latach 1220 – 1250.
Fryderyk II Hohenstauf – Okres panowania
Dobre stosunki z papiestwem pomimo nie podejmowania przez Fryderyka krucjaty, zakończyły się wraz ze śmiercią Honoriusza III. W roku 1227 nowym papieżem został wybrany, negatywnie nastawiony do stronnictwa Sztaufów – Grzegorz IX. W sytuacji, kiedy cesarz nie dotrzymał terminu podjęcia wyprawy krzyżowej, papież rzucił na niego klątwę.
Pomimo, że Fryderyk pozostawał pod klątwą papieską, wyruszył na krucjatę w roku 1228. W odróżnieniu jednak od wcześniejszych wypraw krzyżowych, nie podejmował w Palestynie walk z Saracenami. Zamiast walk zbrojnych, na drodze układów udało mu się odzyskać część obszarów Królestwa Jerozolimy. Następnie jako, że jego ówczesną żoną była dziedziczka korony jerozolimskiej, odbył koronacje w roku 1229 – król Jerozolimy w latach 1225 – 1228.
W czasie kiedy Fryderyk przebywał w Palestynie, papież wykorzystując jego nieobecność wtargnął na tereny Sycylii. Sytuacja zajęcia przez Grzegorza tych obszarów nie trwała jednak długo. Powracający ze wschodu cesarz rozbił wojska papieskie i zmusił papieża do zawarcia pokoju. Fryderyk uzyskał wówczas absolucje, nadając przy tym duchowieństwu sycylijskiemu przywileje, które posiadał kler na innych obszarach cesarstwa.
W czasie swojego zwierzchnictwa nad królestwem Sycylii – król Sycylii w latach 1198 – 1250, wprowadził autokratyczny system administracyjny. Zakazano wówczas prowadzenia prywatnych wojen przez rycerstwo, co było działaniem przeciwko uprawnieniom feudalnym tego stanu. Władzę duchowną oraz świecką cesarz uznał za niezależne od siebie. Jednak w tej kwestii duchowieństwo nie miało od tej pory odpowiadać tylko przed sądami kościelnymi – w sprawach o zdradę i obrazę majestatu. Ponad to oddał do wyłącznej kompetencji państwa obowiązek ścigania herezji.
Kolejne działania Fryderyka mające na celu podporządkowania swojej władzy kolejnych obszarów, doprowadziło do zaniepokojenia o własną suwerenność papiestwa. Grzegorz IX znalazł się ponownie w obozie antycesarskim i w roku 1239 rzucił na cesarza klątwę. Papież zwołał następnie delegatów na sobór powszechny. Jednak Fryderyk obawiając się niebezpieczeństwa jakie mogło wyniknąć z tej sytuacji, nie dopuścił delegatów do miasta.
W kilka miesięcy później zmarł Grzegorz IX, jednak zastraszeni przez cesarza kardynałowie nie odważyli się na wybór nowego papieża. Fryderyk, który mógł wówczas zniszczyć instytucje papiestwa, ze względu na swoje zwycięstwo, nie posunął się jednak do tego. W zamian zakończył okres dwudziestu miesięcy bez biskupa Rzymu i zarządził tym samym nową elekcje. Nowym papieżem został wybrany jednogłośnie przychylny cesarzowi – Innocenty IV.
