Frankowie byli ludem pochodzenia germańskiego, który miał powstać w III w. z wymieszania mniejszych plemion. Różnili się jednak od reszty plemion germańskich, które na przełomie IV i V w. wtargnęły na obszary graniczne Cesarstwa Rzymskiego. Różnice te wynikały z faktu, że Frankowie osiedlili się w Gali już w roku 355, pozostawali poganami oraz utrzymywali kontakty ze swoimi współplemieńcami na prawym brzegu Renu.
W początkach swojego funkcjonowania nie stanowili oni bynajmniej jednolitej grupy etnicznej. Rozróżniano dwie podstawowe grupy – Franoków Salickich oraz Rypuarskich. Podziały i rozdrobnienia między Frankami, zostały zakończone przez władcę plemienia skupionego wokół Tournai – Chlodwiga. Udało mu się jako pierwszemu rozprawić ze wszystkimi sąsiadami, podporządkowując ich tym samym swojej władzy. Jako pierwszy ofiarą polityki Chlodwiga padł rzymianin Sjagriusz, któremu podlegało terytorium galijskie między Sommą, La Manche oraz Loarą.
Zachęcony pierwszymi sukcesami młody władca, wystąpił przeciwko Alamanom. W wojnie przeciwko nim, w charakterze sprzymierzeńców Chlodwiga, wystąpili również inni władcy frankijscy. Ostatecznie kampania przeciwko Alamanom została zakończona na korzyść franków, a okupowany dotychczas przez nich kraj musiał uznać zwierzchnictwo zwycięskiego Chlodwiga.
Po kolejnym zwycięstwie Chlodwig stał się władcą znacznej części obszarów Galijskich, na których planował stworzyć swoje państwo. W celu ostatecznego spełnienia swojego ambitnego planu Chlodwig potrzebował jednak silnych atutów, które miało mu zapewnić przyjęcie chrztu (25.02.496 r.). Dzięki temu zyskał on przewagę nad innymi plemionami germańskimi, którzy jako wyznawcy arianizmu, byli narażeni na ciągłe konflikty z miejscową ludnością. Chlodwig nie miał tego problemu występując jako współwyznawca.
Dzięki przyjęciu chrztu Chlodwig zyskał również sprzymierzeńca w postaci cesarza Bizantyjskiego. Katolicyzm stał się swoistą platformą porozumienia między władcą franków i cesarzem z Konstantynopolu. Właśnie za sprawą tego nieformalnego poparcia Chlodwig zdecydował się zaatakować i zmusić do uległości Burgundie.
W roku 507 wybucha konflikt z królestwem Wizygotów. Chlodwig po przekroczeniu Loary (granica ziem należących do Wizygotów) w roku 507, w bitwie w pobliżu Poitiers, rozgromił siły nieprzyjacielskie. Dzięki zwycięstwu w rękach Chlodwiga znajdowała się cała Galia poza wybrzeżem Morza Śródziemnego. Pozwoliło mu ono również podporządkować sobie suwerenne dotąd inne plemiona frankijskie.