Karolingowie, to druga dynastia po Merowingach. Początkowo Karolingowie pełnili funkcję majordomów Merowingów, faktycznie pełnili rządy w państwie Franków. Pierwszym władcą z dynastii Karolingów był Pepin Mały (Pepin Krótki). Za panowania jego syna Karola Wielkiego państwo Franków było u szczytu swojej potęgi. Synowie Karola Wielkiego podzielili państwo oraz dali początek 3 liniom Karolingów: niemieckiej, włoskiej i francuskiej.
• Pepin Krótki (Pepin Mały) – urodził się w 714, zmarł 24 IX 768 roku w Saint – Denis. Syn Karola Młota i Chrotrudy. Początkowo pełnił funkcję majordoma na dworze Merowingów: w latach 745 – 751 w Neustrii i Burgundii, w latach 747 – 751 w Austrazji. Po zdetronizowaniu w 751 roku Chlideryka III – ostatniego panującego z dynastii Merowingów, ogłosił się królem Franków (konsekrowany przez św. Bonifacego).
Przed zamachem stanu, wyparciem dynastii Merowingów, Pepin Krótki zadbał o poparcie papieża Zachariasza. W zamian za ochronę Rzymu przed Longobardami, został namaszczony przez kolejnego papieża - Stefana III, pod Paryżem 28 VII 754 roku.
Pepin przeprowadził dwie wyprawy na Longobadów – pierwszą nieudaną w 754 i drugą – zwycięską, w 756 roku. Pepin Mały w tym samym roku zezwolił na utworzenie nowego państwa kościelnego – ojcowizny św. Piotra (Patrimonium Sancti Petri). Pepin Krótki miał 19 dzieci, z czego 10 z 4 małżeństw, a 9 nieślubnych.
• Karol Wielki – urodzony 2 IV 742/747, zmarł 28 I 814 roku w Akwizgranie. Syn Pepina Małego i Bertrardy, wnuk Karola Młota. Król Franków i Longobardów. Cesarz Rzymski od 25 XII 800 roku. Po śmierci ojca w XI 768 roku, Karol Wielki został ogłoszony królem Noyon.
W 771 roku po śmierci jego brata Karlomana, Karol Wielki objął samodzielne rządy nad całym państwem Franków. Samodzielne rządy prowadził przez ponad 40 lat. Podczas swojego panowania, Karol Wielki prowadził szereg wojen, z 54 osobiście przewodził połowe.
Do 804 roku rozszerzył swoje imperium od rzeki Ebro w Hiszpanii po Ren. Władał m.in. Bawarią, północną i środkową Italią. Miał zwierzchnictwo nad plemionami słowiańskimi znad Łaby i Soławy. Jego mocarstwo pod koniec jego życia miało ponad milion kilometrów kwadratowych. W celu opanować taki wielki obszar, Karol Wielki do wcześniej funkcjonujących ziem i powiatów, wprowadził podział na hrabstwa podlegające urzędnikom powołanym przez króla.
Utworzył marchie, na czele których stali margrabowie, które miały zablokować wstęp poganom i muzułmanom na tereny karolińskie. Dzięki swoim sukcesom, stał się największym władcą Europy Zachodniej. Karol Wielki wprowadził m.in. jednolite prawo frankijskie, nowy podział administracyjny, czy też zreformował system monetarny.
W okresie panowania Karola Wielkiego mieszkańców jego monarchii nazwano Europejczykami. Karol Wielki zmarł 28 I 814 roku, został pochowany w Akwizgranie. Imperium utworzone przez niego, już w IX wieku rozpadło się.
• Ludwik I Pobożny – urodził się w VI 778 roku, zmarł w Ingeheim am Rheim 20 VI 840 roku. Syn Karola Wielkiego i Hildegardy. Król Akwitanii od 781 roku, od roku 814 król Franków i cesarz rzymski. W wieku 3 lat został królem Akwitanii.w 813 roku, po śmierci swoich dwóch braci, został koronowany na współcesarza i współrenegata.
Pełną władzę przejął po śmierci swojego ojca Karola Wielkiego w 814 roku. W 816 roku przyjął od papieża Stefana IV koronę cesarską. Kontynuował politykę ojca. Jego przydomek Pobożny wziął się od wspierania działalności misyjnej w Skandynawii. Przed śmiercią stłumił wszelkie wojny domowe w cesarstwie. Zmarł w swoim myśliwskim zamku w Ingeheim am Rheim 20 VI 840. Po śmierci Ludwika Pobożnego państwo zostało podzielone przez jego synów.
• Lotar (Chlotar) I – urodzony w 795, zmarł 29 IX 855 w Prium. Był najstarszym synem Ludwika I Pobożnego. Po śmierci swojego ojca, od roku 840 do swojej śmierci cesarz i król Franków. W 817 roku mianowany przez swojego ojca współcesarzem, 5 IV 823 roku był koronowany w Rzymie przez papieża Paschalisa I.
W 833 pojmał swojego ojca i zmusił do publicznej pokuty. W kolejnym roku uwolnił go. 19 II 842 wraz z braćmi ślubowali sobie wzajemną wierność. Rok później zawarli traktat, na mocy którego podzielili między sobą państwo Franków. Lotar zachowując tytuł cesarza, otrzymał wtedy środkową część państwa frankijskiego – państwo środkowo frankijskie, na które składała się Italia i pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp po Morze Północne.
Ziemie na wschód od terenów Lotara otrzymał Ludwik (Zwany później Niemieckim), zamieszkiwała tam ludność głównie pochodzenia germańskiego. Zachodnią część państwa Franków otrzymał Karol I Łysy. Mieszkała tam ludność mówiąca przeważnie w języku romańskim. Ten podział dał początek Francji, Niemcom oraz Włochom. W XI 824 Lotar wydał ustawę Constitutio Romana, na mocy której papież miał ślubować wierność cesarzowi.
W 855 roku, niedługo przed swoją śmiercią, podzielił swoje państwo pomiędzy swoich synów. Ludwik II otrzymał tytuł cesarski i tereny dzisiejszych Włoch. Lotar II – Austrazję. Karol z Prowansji otrzymał Lyon, Burgundię, zachodnią Szwajcarię i Prowansję.
• Ludwik II Niemiecki – syn Ludwika I Pobożnego, urodzony w 806 roku, zmarł 28 VIII 876 we Frankfurcie. W latach 817 – 843 król Bawarii, od roku 843 król wschodniofrankijski. W 826 roku, po stłumieniu powstania Sasów, objął samodzielne rządy w Bawarii. Wraz z braćmi Lotarem I i Pepinem I Akwitańskim, spiskował przeciwko swojej macosze Judycie.
Brał udział w powstaniu przeciwko swojemu ojcu – Ludwikowi I Pobożnemu, który później na rozkaz Lotara został uwięziony w klasztorze. Bracia samodzielnie dokonali nowego podziału państwa. Rok później ojciec Ludwika II został uwolniony. Po kolejnych powstaniach skierowanych przeciwko ich ojcu, Ludwik Pobożny dokonał ponownego podziału ziem, Ludwikowi II pozostała jedynie Bawaria.
Po śmierci ojca, bracia zawarli traktat i podzielili państwo między sobą. Ludwik II otrzymał tereny, na których zaczęły się tworzyć dzisiejsze Niemcy. Po śmierci najstarszego brata Lotara I, popadł w konflikt z najmłodszym bratem Karolem II Łysym. Kilkakrotnie najeżdżał tereny brata, jednak zmuszany był do odwrotu. W 870 roku przyjął hołd lenny Świętopełka I, a 874 zawarł pokój z nowym księciem morawskim Forchheimem. Po śmierci Ludwika II Niemieckiego, jego ziemie zostały podzielone pomiędzy jego synami.
• Karol II Łysy – urodzony 13 VI 823, zmarł 5/6 X 877 roku. Syn Ludwika I Pobożnego i jego drugiej żony Judyty. Od 843 roku król zachodniofrankijski. Od 875 roku cesarz rzymski, od 876 król Italii. Podczas ostatniego podziału państwa przez Ludwika I Pobożnego, który odbył się na rok przed jego śmiercią, Karol II miał zostać królem, gdy jego najstarszy brat Lotar I cesarzem.
Po śmierci ojca bracia w 843 roku zawarli traktat – tzw. Traktat z Verdun, na mocy którego podzieli państwo frankijskie według siebie. Po śmierci Ludwika Niemieckiego, jego terytorium zostało podzielone między jego synów. Dało to zalążek – łącznie z ziemiami Karola II, 5 dzisiejszym państwom. Po śmierci Ludwika II Karol II został cesarzem rzymskim.