Podczas toczących się walk na ziemiach Cesarstwa, stopniowo zmieniał się charakter osadnictwa barbarzyńców na jego obszarze. Pomimo, że tereny te stanowiły w teorii wciąż część państwa rzymskiego, w praktyce barbarzyńcy przejmowali nad nim pełnie władzy. Przywódcy germańscy wykorzystując porzucony przez Rzymian tytułu „rex” (król), stawali się z biegiem czasu w pełni niezależnymi monarchami. W dobie tych zmian na terenie Galii, między dolnym Renem, Skaldą i Lasem Ardeńskim, osiedlili się Frankowie.
Frankowie więc powstali w III w., ich nazwa określała federacje plemion germańskich, w tym m. in. Brukterów, Saliów, Chamawów oraz Amzywariów. Frankowie różnili się od innych plemion germańskich, które najechały granice Cesarstwa – pozostawali poganami oraz osiedlili się w Galii już w roku 355. Z tych też powodów, podczas tzw. Wędrówki Ludów, nie przemieszczali się z obszarów, które zasiedlili praktycznie dwa pokolenia wcześniej.
Frankowie w początkach swojego funkcjonowania nie stanowili bynajmniej jednolitej grupy etnicznej. W tym okresie wyróżniano dwie podstawowe grupy frankijskie – Franków Salickich oraz Rypuarskich. Pierwsi z nich zamieszkiwali w pobliżu Morza Północnego. Z tego odłamu Franków wywodzi się dynastia Merowingów, pod rządami której podbito praktycznie całą Galię. Frankowie Rypuarscy zamieszkiwali głównie obszary na prawym brzegu Renu. Obydwa odłamy walczyły między sobą m. in. w bitwie na polach Katalaunijskich w roku 451, między Cesarstwem Rzymskich a Hunami. Frankowie Saliccy opowiedzieli się po stronie rzymian, a Rypuarscy po stronie Attyli (przywódca Hunów).
Pierwszym królem Franków miał być Faramund, jednak jest to najprawdopodobniej jedynie postać fikcyjna. Przypisuje mu się stworzenie prawa salickiego oraz liczne podboje, są to jednak tylko legendarne dokonania Faramunda. Podboje rozpoczął ojciec Chlodwiga – Childeryk, pochodzący z Franków Salickich.
Rozdrobnienie Franków zakończył młody władca – Chlodwig. Podporządkował on swojej władzy wszystkich sąsiadów. W roku 496 Chlodwig przyjmuję chrzest, co staje się jego kolejnym atutem nad innymi plemionami germańskimi, w drodze to utworzenia suwerennego państwa.