Pochodzenie nazwy
Nazwa „druid” pochodzi z łaciny „druides” i oznacza kapłana celtyckiego, który przewodniczył obrzędom religijnym. Pierwsi o druidach wspominali pisarze łacińscy, szczególnie Juliusz Cezar, w swych przekazach dotyczących toczonych na terenach zamieszkiwanych przez Celtów wojen. Pisali o druidach także Strabon, Diogenes czy Diodor Sycylijski. Słowo „druid” wywodzi się od celtyckiego słowa „druisi”, które oznacza czarownika lub od indoeuropejskiego słowa oznaczającego „dąb”. Jemioła rosnąca na dębach była dla Celtów święta. Pochodzenie nazwy nie jest do końca wyjaśnione lecz badacze zgadzają się co do tego, że funkcjonowało w niezmienionej formie od starożytności.
Znaczenie
- Byli zarazem kapłanami i wojownikami. Tworzyli społeczność międzyplemienną skupiającą najznamienitszych mędrców i wróżbiarzy. Z ich grona rekrutowali się poeci, sędziowie, lekarze, nauczyciele. Na czele zbiorowości druidów stał przywódca „mistrz druidów” lub „naczelny mag”, który pełnił swą funkcję do śmierci. Po jego śmierci wybierano kolejnego.
- Byli odpowiedzialni za nauczanie młodzieży. Nauczali o nieśmiertelności duszy, reinkarnacji. Wiedzę przekazywano do nauczenia się na pamięć, jako że używali tylko przekazów ustnych.
- Posiadali rozległą wiedzę na temat ruchu gwiazd, przyrody, sił i potęgi bóstw.
- Strzegli tradycji celtyckiej i wpajali młodzieży cnoty moralne.
- Decydowali o datach wysiewu i zbiorów. Ustalali daty świąt celtyckich.
- Sprawowali funkcje sądowe oraz polityczne, jako że byli najlepiej wykształconą grupą społeczną. Byli wysokimi urzędnikami królewskimi.
- Mogli nakładać na poszczególne osoby nakazy i zakazy indywidualne (tzw. prawo geasa). Czynności te były wzmacniane rytuałami magicznymi, więc niestosowanie się do nakazu lub złamanie zakazu, skutkowało zemstą sił nadprzyrodzonych.
- Byli uważani za wielkich czarowników, wykorzystywano ich moc i umiejętności magiczne podczas prowadzenia wojen.
- Wierzono, że potrafią zmienić dzień w noc lub rozkazywać żywiołom.
- Wierzono, że mają moc oddziaływania na boskie sprawy.
- Byli medykami, posiadali rozległą wiedzę na temat leczniczych właściwości roślin. Rośliny te mogły być zbierane tylko o określonej porze, za pomocą określonej techniki czy narzędzi i w specjalny sposób. Praktykowali ziołolecznictwo i zielarstwo.
- Byli jedną z trzech celtyckich kast kapłańskich (druidzi, bardowie, filidowie).
- Przepowiadali przyszłość z lotu ptaka czy wnętrzności zwierząt.
- Byli wróżbiarzami, składali ofiary, ustanawiali prawa.
- Potrafili organizować obronę przeciwko atakującym. Przekonał się o tym Juliusz Cezar na wojnie galijskiej w latach 58-51 r. p.n.e.
- Jeden z głównych ośrodków druidyzmu znajdował się w krainie Karnutów.
- Budowali tzw. „czworokątne szańce”, które były miejscami kultu religijnego i składania ofiar. Nie miały przeznaczenia strategicznego, w przeciwieństwie do celtyckich oppidów (grodów obronnych).
- Najważniejszym celtyckim świętem był koniec lata, czyli Samhain. Świętowano je 31 października. Witano wtedy zimę i świętowano dzień zmarłych. Czczono wtedy boga podziemi – Samhain - wierzono, że tego dnia duchy zmarłych wędrują po domach i wyrządzają żyjącym złośliwości.
- Zdarzało się, że druidzi żądali ofiar z ludzi. Były to młode dziewczęta, które palono na stosach w ofierze dla boga Baal’a – króla piekieł. Mieszkańcy, którzy wydali druidom dziewczynę otrzymywali świecę chroniąca ich przed złymi mocami.
- Przechowywali oddzielone od ciała i zasuszone głowy ludzkie, które wykorzystywali do obrzędów magicznych. Wierzono bowiem, ze głowa jest siedliskiem duszy.
Dziś postrzega się druidów jako tych, którzy skrywają tajemnice świata, posiadają moc rozmawiania z przyrodą i władają potęgami natury. Są jednak już tylko wspomnieniem. Możemy o nich poczytać w mitologii celtyckiej i legendach oraz u starożytnych autorów. Na temat druidyzmu powstawały filmy oraz filmy animowane. Jednym z przykładów jest „Asterix i Obelix”, „Vercingetorix” z 2001 roku czy gra „Król Artur: Druidzi”.
Druidzi celtyccy