Na przełomie VIII i IX w., na obszarze całej Europy, były podejmowane dalekie wyprawy o charakterze kupieckim, łupieżczym oraz później również osadniczym wojowników skandynawskich – Normanów. Ludem tym byli Germanowie północni, którzy na początku zamieszkiwali głównie Skandynawię, podzieleni byli na cztery grupy plemienne – Duńczyków, Gotów, Norwegów oraz Szwedów.
Główną przyczyną ich ekspansji, były warunki naturalne Skandynawii – silnie zalesiona o surowym klimacie. Ponadto, pod koniec VII w. nastąpił szybki wzrost populacji, co kolejno powodowało deficyt ziemi uprawnej. Poza tym Normanowie wykorzystali słabość innych państw w ówczesnym okresie – brak zjednoczenia oraz stały kryzys struktur państwowych. Taka sytuacja dotyczyła m. in. Szkocji, Anglii i Francji.
Szwedzi obierali w swoich wyprawach kierunek ku zatokom Fińskiej i Ryskiej. Dzięki temu uzyskali dostęp do drogi handlowej prowadzącej do bogatych ośrodków, takich jak Konstantynopol czy też Bagdad. Goci oraz Duńczycy kierowali się ku południowym brzegom Bałtyku, ku wybrzeżom słowiańskim i pruskim. Natomiast Norwegowie – ze względu na położenie swojego kraju, kierowali się głównie ku wyspom Owczym, Szetlandom, Orkadom oraz ostatecznie również ku Szkocji i Irlandii.
Ekspansja drogą morską była możliwa dla Normanów ze względu na ich łodzie. Były one stosunkowo niewielkich rozmiarów – mieściły od 40 do 60 ludzi wraz z najpotrzebniejszym wyposażeniem. Jako pierwsi Normanowie wynaleźli sposób żeglowania, nieznany w ówczesnej Europie – żeglowanie na wiatr. Łodzie – ze względu na swoją budowę, poruszały się głównie wzdłuż brzegów. Normanowie traktowali je tylko i wyłącznie jako środek transportu, walki toczyli zawsze na lądzie.
Pierwsze wyprawy Normanów miały charakter czysto łupieżczy. Ich taktyką było zaskoczenie najechanego obszaru, złupienie go zanim zostanie zorganizowana jakakolwiek obrona. Wyprawy morskie, które podejmowali, były w początkach ich aktywności ograniczone tylko do wiosny i lata. Ze względu na środek komunikacji, musiały się one odbywać przy dobrej pogodzie. Rozszerzenie zasięgu działania umożliwiło im zakładanie zimowisk, z których następnie przenosili się na odleglejsze tereny.
Pierwszy odnotowany najazd Normanów miał miejsce w roku 793 na wybrzeżach Anglii. W XI w. udało im się z resztą opanować praktycznie większość tego kraju. Pomimo, że na skutek buntu Anglów i Sasów udało się wyprzeć Normanów, to już po kolejnym podboju przez Wilhelma Zdobywcę, Anglia przez kolejne trzysta lat będzie pod rządami dynastii normańskiej.
Po okresie najazdów o charakterze czysto rabunkowym, Normanowie zaczęli osiedlać się na zdobytych obszarach. W północnej Francji założyli Księstwo Normandii – w roku 911 uzyskali od króla francuskiego w lenno ziemie, które następnie w drodze podboju, rozszerzyli. Obszar ten stał się jednym z największych lenn korony francuskiej. Z czasem najeźdźcy ze Skandynawii zaczęli posługiwać się językiem francuskim, w roku 919 przyjęli chrześcijaństwo.