Na początku IX w. plemiona Słowian zachodnich, do których należeli Czesi, znajdowały się pod zwierzchnictwem władców frankońskich. Początki państwa czeskiego związane są z osobą księcia Borzywoja (850 – 900) – pochodzącego z rodu Przemyślidów, który przeniósł siedzibę do Pragi. Jednak za faktycznego twórcę państwa czeskiego, uznaje się Wratysława (905 – 921) – jego syna.
Od momentu przyjęcia chrztu przez pierwszych książąt czeskich w roku 845 w Ratyzbonie, silnie przejawiały się wpływy Kościoła Zachodniego za sprawą kleru niemieckiego. Wratysław kościół czeski podporządkował biskupstwu w Ratyzbonie.
Kolejny władca – Wacław (921 – 935), pomimo zachowania suwerenności swojego kraju: nie obowiązywały prawa Rzeszy oraz nie mogły stacjonować wojska cesarskie, popadł w pewnym stopniu do uzależnienia lennego od cesarza rzymskiego: płacono trybut i dostarczano wojsko na potrzeby kampanii zbrojnych cesarza.
Wacław został zamordowany przez swojego brata Bolesława (935 – 972). Za życia był zwolennikiem chrześcijaństwa, dlatego po jego śmierci kościół rozwinął jego kult – spoczął w katedrze Świętego Wita w stolicy, a pod koniec X w. został kanonizowany.
Od X w. aż do początków XIV w. żywy był pomysł powstania jednego kraju zachodniosłowiańskiego, w którego skład miałyby wchodzić – Czechy, Polska oraz Morawy. Po stronie Polskiej próby wprowadzenia tej idei w życie podejmowal Bolesław Chrobry, a po stronie czeskiej Brzetysław (1034 – 1055) i jego następca Wratysław II (1061 – 1092). Ten drugi w roku 1085 od cesarza Henryka IV otrzymał tytuł króla Czech i Polski.
Kolejny władca z dynastii Przemyślidów – Przemysław I Ottokar (1197 – 1230), dzięki poparciu dla Welfów w ich walce ze Sztaufami, uzyskał w roku 1198 prawo do dziedziczenia korony królewskiej. Następnie Przemysław zmienił front i jego tytuł królewski został, w roku 1204, uznany przez papieża. W takiej sytuacji po raz pierwszy Czechy mogły opuścić Rzesze. Ostatecznie jednak na skutek związków politycznych oraz gospodarczych między dwiema stronami, Przemysław nie zmienił orientacji swojego państwa. W zamian cesarz zmniejszył liczbę wojska dostarczanych przez stronę czeską oraz od tej pory Czechy miały być nadawane w lenno, tylko władcą zaakceptowanym w pierwszej kolejności przez samych Czechów.
Oprócz ekspansji na terenach Polskich, Czechy za panowania Wacława I (1230 – 1254) skierowały się również w stronę Austrii. Władca czeski starał się ją opanować, jednak ze względu na toczące się ówcześnie walki z Węgrami, udało mu się w roku 1254 zająć Górną Austrie.
Przemysł II (1253 – 1278) miał dużo bardziej ambitniejsze plany od swojego ojca – Wacława II. Pragnął utworzyć państwo obejmujące tereny między Adriatykiem i Bałtykiem, a nawet rozciągnąć granice kraju o obszary litewskie oraz ruskie. Pomimo początkowych sukcesów oraz zgody papieża, popadł w konflikt z celami Habsburgów. W roku 1278 podczas bitwy przegranej dla strony czeskiej pod Suchymi Krutami, śmierć ponosi sam Przemysł II.
Po niepowodzeniach Przemysława w walce z Habsburgami powrócono do idei tworzenia związku państwowego z Polską. Pomysł ten w życie próbowali wprowadzić dwaj władcy czescy – Wacław II (1278 – 1305) oraz Wacław III (1305 – 1306), koronowani na królów Polskich kolejno w latach 1300 i 1306. Gównie ze względu na działania Niemieckie, związek obydwu państw rozpadł się, a Czesi ostatecznie pozostali pod wpływem kultury oraz polityki Niemiec.