Taboryci a utrakwiści (kalikstyni)

Niedługo po śmierci Jana Husa w ruchu husyckim wyodrębniły się dwa stronnictwa: taborytów i utrakwistów (kalikstynów). Taboryci byli odłamem bardziej radykalnym, a utrakwiści mniej. Dzieliły ich zarówno poglądy na władzę oraz społeczeństwo, jak i na religię, co przekładało się na różnice w zgłaszanych przez nich postulatach. Odmienne było także społeczne zaplecze obu odłamów. W przeciwieństwie do utrakwistów, gromadzących w swych szeregach głównie z drobnej szlachty, mieszczan oraz zamożnych chłopów, taboryci rekrutowali się przede wszystkim z najuboższych warstw ludności miejskiej. Kalikstyni domagali się przestrzegania tzw. czterech artykułów praskich – prawa do nieskrępowanego głoszenia Ewangelii, przyjmowania komunii pod dwiema postaciami przez ludzi świeckich, zeświecczenia dóbr kościelnych, a także wymierzania kar za grzechy śmiertelne przez władzę świecką. Ich poglądy w dużej mierze były zgodne z przekonaniami Husa. Taboryci wysuwali o wiele bardziej skrajne postulaty – żądali likwidacji władztwa gruntowego, a także zniesienia sakramentów (z wyjątkiem chrztu i eucharystii). Wśród taborytów nawet ludzie świeccy (zarówno mężczyźni, jak i kobiety) mogli głosić kazania oraz rozdawać komunię.