W roku 843 w Verdun doszło do podziału imperium Karolingów, pomiędzy trzech synów Ludwika Pobożnego. Najstarszemu synowi Lotarowi, który podzielił ostatecznie imperium między braci, przypadły obszary Włoch wraz z tytułem cesarskim oraz szeroki pas obszarów łączących Alpy z Morzem Północnym.
Na wschód od obszarów – pod władzą Lotara, położone były treny, które otrzymał Ludwik Niemiecki. Dzielnica ta była zamieszkana w większości przez ludność pochodzenia germańskiego.
Natomiast ostatni z synów – Karol Łysy, otrzymał dzielnice zachodnią. Tereny te były zamieszkane głównie przez ludność mówiącą w większości językami romańskimi. W rzeczywistości jednak w jego państwie faktyczna władza sprawowana była przez wyłonionych z możnowładztwa, lokalne dynastie. Tym ostatnim udało się w X w. uformować suwerenne jednostki polityczne w postaci księstw.
Istotną postacią dla państwa zachodniofrankijskiego był trzeci syn Ludwika Niemieckiego – Karol III Otyły (839 – 888). Pomimo, że przy podziale państwa swojego ojca otrzymał tylko Szwabie, już po śmierci swoich braci rządził w całym państwie.
W roku 881 otrzymał od papieża koronę cesarską, a po śmierci trzech władców z Karolingów Francuskich – Ludwika II Jąkały, Ludwika III oraz Karlomana, w roku 884 przejął również zachodniofrankijską koronę. W efekcie pierwszy raz od podziału – zarysowała się jedność obszarów po wcześniejszym imperium Franków z czasów Karola Wielkiego.
Ostatnim władcą dynastii Karolingów Francuskich był Ludwik V Gnuśny (967 – 987). Był królem Franków Zachodnich w latach 986 – 987, ze względu na krótki okres panowania nie był w stanie zdziałać zbyt wiele. Po wygaśnięciu dynastii Karolingów, władcą państwa zachodniofrankijskiego został Hugo Kapet.
Ten ostatni był królem Francji od roku 987, protoplastom dynastii Kapetyngów. Dynastia ta rządziła we Francji do roku 1328. Hugo Kapet przekształcił państwo zachodniofrankijskie w Królestwo Francji.
W okresie rządów pierwszych Kapetyngów we Francji rozwiną się system lenny. Kapetyngowie wówczas posiadali tylko niewielkie – porozrzucane w okolicy Paryża oraz Orleanu, domeny królewskie. Pozostałe ziemie pozostawały w posiadaniu wasali królewskich, z których wielu górowało nad królewskim seniorem pod względem posiadłości oraz pozycji. Pomimo, iż uznawali oni nominalnie władzę królewską, to w swoich posiadłościach rządzili samodzielnie i prowadzili własną politykę.
W okresie rządów Ludwika VI Grubego (1108 – 1137) doszło do wzmocnienia władzy królewskiej, unifikacji państwa i w efekcie tych zmian również do osłabienia feudałów.