Przyczyny i skutki upadku powstania listopadowego. Represje po powstaniu listopadowym w Królestwie Polskim

Pewien francuski dyplomata na wieść o upadku powstania miał ogłosić w październiku 1831 roku „porządek panuje w  Warszawie”. Zdanie to, często cytowane, wyraża ogólną myśl wielu rządów europejskich. Należy bowiem pamiętać, że jedną z głównych bolączek powstańców był brak zaangażowania obcych mocarstw w sprawę polską. Mimo iż powstanie cieszyło się sympatią zwykłej ludności, mocarstwa europejskie krzywo patrzyły na kolejne zachwianie równowagi na kontynencie. Szczególnie należy to podkreślić w przypadku Austrii i Prus, z oczywistych względów. Powstanie wybuchło w najmniej odpowiednim momencie, pomiędzy niepokojami w Rosji (dekabryści) i całej Europie (Wiosna Ludów). Stąd też brak pomocy zagranicy.

Powstańcze siły cierpiały też z powodu braku zorganizowanego dowództwa. Żaden z dyktatorów powstania nie wykazał się wielkimi zdolnościami dowódczymi, a większość oficerów wyższego szczebla nie wierzyła w możliwość wygrania wojny z Rosją. Dodatkowo błędem było niewykorzystanie osoby księcia Konstantego – osoby, która mimo sadystycznych skłonności sympatyzowała z Polakami i mogła być pośrednikiem pomiędzy powstańcami a carem.

W efekcie klęski powstania car nałożył na Królestwo Polskie znaczne