Józef Chłopicki - biografia, dokonania

Józef Grzegorz Chłopicki urodził się 13.03.1771 roku we wsi Kapustyn. Pochodził z rodziny szlacheckiej, w której istniała już tradycja walki w obronie Rzeczpospolitej. Niezbyt chętny do nauki, porzucił ją na rzecz ochotniczej służby w wojsku.

Młody Chłopicki uczestniczył w wojnie polsko – rosyjskiej w roku 1792, później zaś w insurekcji kościuszkowskiej. Po upadku powstania kościuszkowskiego wyjechał z kraju i związał swoje losy z formacjami polskimi u boku Napoleona.  Tam służył kolejno w Legionach i Legii Nadwiślanskiej, walczył m.in. w Hiszpanii i Rosji. Po klęsce Napoleona podobnie jak wielu innych dowódców zdecydował się służyć w armii Królestwa Polskiego, gdzie doszedł do stopnia generała brygady. W następstwie sporu z Wielkim Księciem Konstantym odszedł jednak z wojska w 1817 roku (dymisję przyjęto oficjalnie w 1818). Od tego czasu zajmował się własnym życiem, nie angażując się w spiski.

Po wybuchu powstania listopadowego należał do grupy starszych oficerów, którzy po doświadczeniach kampanii rosyjskiej roku 1812 nie wierzyli w możliwość wygranej z Rosją. W końcu jednak, po długich namowach, zgodził się objąć dowodzenie nad powstaniem, 5.12.1830 zostając jego dyktatorem.

Chłopicki jako wódz powstania okazał się jednak niezdecydowanym politykiem, który cały czas usilnie zabiegał o porozumienie z carem Mikołajem I.  Zimowe miesiące powstania, które można było wykorzystać do rozbudowy armii, spędzono na bezowocnych pertraktacjach. W rezultacie tych działań, gdy w styczniu wojna okazała się nieunikniona, polskie siły były dużo słabsze, niż można było się spodziewać. Chłopicki widząc fiasko rozmów zrezygnował ze swojej funkji 17.01. Nie jest to jednak koniec jego działań w powstaniu. Mimo formalnego odsunięcia się od władzy, cały czas odgrywał rolę w armii powstańczej.

Chłopicki ma też swój epizod w jednej z najważniejszych walk w okresie powstania, bitwy o Olszynkę Grochowską (25.02.1831). Chłopicki przybył na pole bitwy niespodziewanie i raczej nielegalnie, w cywilnym ubraniu, przejmując od razu dowodzenie. Działanie to wywołało chaos w polskim systemie dowodzenie, gdy poszczególni dowódcy to podporządkowywali się Chłopickiemu, to odmawiali wykonywania jego rozkazów. Ostatecznie Chłopicki został ranny w czasie walk, a formalny dowódca, generał Skrzynecki, nakazał odwrót.

Po upadku powstania udał się na emigrację do pobliskiego Krakowa, nie odgrywając już roli na polskiej scenie politycznej. Zmarł tam w 1854 roku. Przez wielu mu ówczesnych uważany był za jedną z głównych przyczyn upadku powstania, ze względu na swoją bierną postawę.