Na skutek wystąpienia Joanny d`Arc, pozycja króla Karola VII wzrosła w państwie, rozszerzając tym samym obszary uznające jego władzę. Przychylne nastawienie społeczne ułatwiło zdecydowanie władzcy dalsze prowadzenie wojny z Anglią. Następnie na skutek zawartej ugody z roku 1435 z księciem Burgundii – Filipem, który wcześniej był sojusznikiem strony angielskiej, zakończyło konflikt wewnętrzny między Burgudczykami a Armaniakami.
Cała sytuacja pozwoliła na dalsze prowadzenie działań wojennych przeciwko anglikom. Ponieważ ci ostatni nie posiadali ówcześnie żadnych jednostek, które mogłyby kontynuować kapanie we Francji, doszło ostatecznie do ich wyparcia z kontynentu. W posiadaniu Anglików pozostał jedynie port Calais. Wojna stuletnia trwająca w latach 1337 – 1453 wygasła w połowie XV wieku.
Dla Francji wojna stuletnia oznaczała wtórną feudalizacje królestwa francuskiego. Niebezpieczeństwo decentralizacji oraz osłabienia jedności państwa, mogło nastąpić po zakończeniu działań wojennych na skutek apanaży. Były to ziemie wschodzące w skład domen królewskich, które były wydzielane młodszym członkom bocznych linii panującej dynastii. W efekcie ówczesnego chaosu we Francji, obszary te zmieniły swój charakter – na częściowo suwerenne ośrodki.
Natomiast Anglia wypędzona z kontynentu, doświadczyła po wojnie stuletniej poważnych wstrząsów i zmian wewnętrznych. Na skutek bowiem kryzysu gospodarczego oraz politycznego spowodowanego wojną z Francją, dochodziło do coraz częstych wystąpień przeciwko nieudolnym rządom Henryka VI Lancastera. Na czele opozycji stanął wówczas Ryszard Książę Yorku. Konflikt między dwoma zwalczającymi się stronnictwami, nazwano od herbów jej przywódców Wojną Dwóch Róż – Lancasterowie róża czerwona oraz Yorkowie róża białą. Walki o tron angielski podczas tej wojny trwały w latach 1455 – 1485.
Poza tym kolejnym skutkiem wojny stuletniej, oprócz osłabienia i częściowego wyniszczenia obu krajów, były również zmiany w kwestiach militarnych. Zaczęto wówczas wykorzystywać powszechnie proch do celów wojskowych przez artylerie poszczególnych krajów europejskich. Jej ulepszona wersja odegrała istotną role w ostatniej fazie wojny stuletniej. Dodatkowo pospolite ruszenie rycerstwa, zostało zastąpione przez zawodowe wojska najemne.