We Francji wieki X – XII stanowiły czas rozkwitu systemu feudalnego oraz pozycji na arenie międzynarodowej. Był to również okres sporej niezależności bezpośrednich wasali królewskich oraz brakiem zależności pomiędzy władcą a wasalami niższych szczebli. W efekcie tych zmian, nastąpiła decentralizacja pierwszego z wymienionych. Pomimo tych zmian, kolejni władcy z rządzącej Francją dynastii Kapetyngów, byli królami dziedzicznymi. Stało się to na skutek ichniejszej, prowadzonej przez stulecia konsekwentnej polityki.
Wybrany przez możnych na króla Hugo Kapet (987 – 996), doprowadził jeszcze za życia do elekcji swojego syna. Stworzył on tym samym metodę wykorzystywaną przez jego kolejnych następców.
W swoich walkach wewnętrznych z wasalami świeckimi, przedstawiciele dynastii Kapetyngów, opierali się przede wszystkim na duchowieństwie. W momencie gdy rozwijały się miasta, od około XII w., popierali oni również mieszczaństwo, przez co mogli liczyć na ich wsparcie w toku umacniania swojej władzy.
Kolejną ówczesną metodą umacniania pozycji monarchy w państwie, stało się rozbudowanie domeny królewskiej – ziemi należących bezpośrednio do władcy. Zarządzanie tymi ośrodkami przekazywano płatnym urzędnikom. Filip II August (1180 – 1223) za czasów swojego panowania odniósł największe sukcesy w kwestii przywracania silnej władzy.
Głównym problemem Francji, w drugiej połowie XII w., stanowiło posiadanie wielkich dóbr lennych przez władców Anglii, znajdujących się na terenach francuskich. Od roku 1066 na tronie angielskim zasiadali przedstawiciele dynastii normandzkiej, którzy zachowywali jednocześnie zwierzchnictwo nad księstwem Normandii. W połowie XII w. władzę w Anglii przejął Henryk II Platagenet – po matce skoligacony z dynastią normandzką, a po ojcu był potomkiem francuskiego rodu Andygawendów. Henryk poślubił następnie Eleonorę Akwitańską. W tej sytuacji król Anglii był we Francji księciem Normandii i Akwitanii oraz hrabią Andegawenii, a z tego tytułu – lennikiem króla Francji.
Przez taką sytuację dochodziło – na przestrzeni czasu, do długotrwałych konfliktów, które niejednokrotnie przeradzały się w otwarte wojny. Pierwszy sukces należał do Francji. Na początku bowiem XIII w., Filip II August w bitwie pod Bouvines pokonał siły cesarza Ottona IV i rozgromił sprzymierzonego z cesarzem ówczesnego króla Anglii – Jana bez Ziemi. Za niewierność ukarał swojego wasala odebraniem mu sporej części jego lenn we Francji, a następnie włączył je do domeny królewskiej.
Przejawem odrębności obszaru Francji południowej, był rozwój na tamtejszych obszarach herezji – katarów. Sytuacja ta odnosiła się do hrabstwa – Tuluzy, które udało się ostatecznie opanować Kapetyngom, za sprawą wypraw zbrojnych. Walki przeciwko heretykom trwały w latach 1209 – 1229 i zakończyły się podporządkowaniem hrabstwa Tuluzy Francji.
Ostateczne scentralizowanie władzy we Francji nastąpiło za czasów panowania Ludwika IX Świętego (1226 – 1270). Władca ten ograniczył sądy feudalne na rzecz własnego sądownictwa, na której szczycie znajdował się on sam. Ponadto doprowadził to rozbudowania licznych urzędów, zwłaszcza skarbowych. Ze względu na głęboką wiarę, Ludwik walczył z muzułmanami oraz zawarł pokój z Anglią w roku 1259, ponieważ nie chciał toczyć wojen z chrześcijanami.