Pomimo, że wojna nazywana stuletnią – ze względu na czas trawina konfliktu (116 lat), wybuchła już w roku 1337, to pierwsza wyprawa zbrojna miała miejsce dopiero w roku 1346. W początkowej fazie wojny, Francja oraz Anglia ograniczyły się do działań floty. Nawet po zniszczeniu floty francuskiej pod Sluis w roku 1340, siły angielskie prowadziły działania głównie na obszarach przygranicznych.
Do pierwszej bitwy między siłami francuskimi, a wojskiem angielskim dowodzonym przez samego króla – Edwarda III, doszło dwudziestego szóstego sierpnia w roku 1346. Bitwa w pobliżu Crecy zakończyła się całkowitym zwycięstwem Anglii. Następnie po zablokowaniu i oblężeniu Crecy miasto zostało zdobyte. W kolejnym roku zawarto pokój. Działania wojenne między Anglią i Francją zostały jednak całkowicie zawieszone na skutek wybuchu epidemii dżumy w Europie – tzw. Czarnej Śmierci.
Do kolejnej bitwy doszło po raz kolejny na obszarach Francji. Tym razem w celu zapobiegnięcia połączeniu się dwóch kontyngentów armii angielskiej, działających na południu oraz północy, król Francji skierował swoje siły pod Poitiers. Tutaj też doszło do decydującej w tej fazie wojny bitwy – dziewiętnastego września w roku 1356. Zakończyła się ona kolejną klęską wojsk francuskich oraz niewolą ich dowódcy – Króla Jana II Dobrego.
Klęski poniesione przez armie Francji, spadek autorytetu władcy oraz ucisk podatkowy wywołany kosztami wojny doprowadziły do wybuchu buntu ludności. W pierwszej kolejności wystąpili mieszkańcy stolicy w latach 1357 – 1358. Kolejno w roku 1358 wybuchł bunt chłopów, od popularnego wśród nich imienia Jacques (żak – Jakub) – żakieria. Ostatecznie został on krwawo zakończony przez rycerstwo.
W Anglii, pomimo jej zwycięstw w pierwszych fazach wojny z Francją, społeczeństwo również zaczęło odczuwać koszty wojny spowodowane uciskiem podatkowym. W efekcie w roku 1381 doprowadziło to do wybuchu buntu chłopów. Na ich czele stanął wówczas drobny rycerz – Wat Tyler. Powstańcy jednak zostali pokonani oraz okrutnie ukarani za swoje wystąpienia.
W latach 1360 – 1380 za sprawą reform wprowadzonych pod rządami Karola V Mądrego, nastąpiło wzmocnienie pozycji militarnej Francji. Za jego sprawą wprowadzono nową taktykę – unikania większych starć, a prowadzono akcje partyzanckie. W efekcie Anglia zaczęła ponosić coraz to większe straty i skłonna była do podjęcia nowych rokowań pokojowych.
W maju roku 1360 zawarto pokój w Bretigny. Na jego mocy Francja ustępowała Anglii – Akwitanię, port i miasto Calais oraz trzy hrabstwa: Montreuil, Ponthieu i Guines. Ponad to ustalono wówczas również okup, za uwolnienie przebywającego w niewoli Angielskiej – króla Jana Dobrego.
Wykorzystując osłabienie Francji pod rządami Karola VI zwanego Szalonym, w kolejnych latach Henryk V wznowił działania wojenne na kontynencie. Do decydującej bitwy doszło pod Azincourt dwudziestego października w roku 1415. Zakończyła się ona pogromem sił francuskich.
Po wygranej Henryka V w fazie wojny przypadającej na lata 1380 – 1420, doszło do podpisania traktatu w Troyes. Karol Szalony wydziedziczył wówczas prawowitego następcę – Karola VII. Uznał również króla Anglii za prawowitego dziedzica tronu francuskiego. Na mocy traktatu przekazano również stronie angielskiej obszary francuskie na północ od Loary.
Zniszczenia oraz rabunki Anglików doprowadziły ostatecznie do wzrostu nastrojów antyangielskich, głównie wśród niższych warstw społecznych. Jedną z takich osób była wiejska dziewczyna – Joanna d`Arc. Wierzyła, że sam Bóg powierzył jej misje pokonania Anglików. W roku 1429 udała się do Karola VII, po czym uzyskała dowództwo nad oddziałem, któremu udało się oswobodzić oblężony Orlean.
Wystąpienie Joanny przyniosło również możliwość koronacji Karola VII w roku 1429 w Reims. Następnie w roku 1435, udało się francuzom opanować stolice oraz pokonać część angielskiej armii w roku 1453 pod Castillon. W efekcie tych działań Anglików ostatecznie wyparto z Francji, a wojna stuletnia wygasła w połowie XV wieku.