Filip II Macedoński urodzony ok 382 r. p.n.e., zmarł w 336 r. p.n.e.. Filip II był synem Amyntasa III, był ojciec Aleksandra Wielkiego. Królem Macedonii był w latach 359 – 336 p.n.e..
Przed objęciem tronu przez Filipa II, Macedonia pogrążona była w wewnętrznych walkach pomiędzy rywalizującymi ze sobą regionami. Wcześniej państwo utraciło znaczną część swego terytorium, wielu żołnierzy poległo w wojnie domowej, kraj zubożał. Sytuacja zmieniła się kiedy w roku 359 p.n.e, na tronie macedońskim zasiadł Filip II.
W młodym wieku Filip spędził dwa lata w Tebach jako zakładnik. Był to okres największej potęgi Teb, Filip zdobył wtedy doskonałą znajomość najnowszych osiągnięć greckiej sztuki wojennej. Wykorzystał tę wiedzę do stworzenia armii, która nie miała sobie równych przez 3 pokolenia. Na czele armii zawładnął złotonośnymi górami na wschód od Macedonii. Pozwoliło mu to – jako drugiemu po królu perskim, regularnie bić złotą monetę i zaciągać potężny korpus greckich najemników. Ekspansja ku wnętrzu Bałkanów pozwalała na osadzenie ich na zdobytych ziemiach – jako poddanych królewskich, którzy zobowiązani byli do służby wojskowej.
Równocześnie z ekspansją na Bałkanach, Filip II Macedoński prowadził podbój miast greckich na północnym wybrzeżu Morza Egejskiego i rozszerzał swoje wpływy w Grecji właściwej. Wiele miast sprzyjało Filipowi jako obrońcy przed silniejszymi sąsiadami. Ateny były głównym wrogiem Filipa. Działania przeciwko Filipowi podjęły w momencie, gdy zagroził on szlakowi na Morze Czarne, skąd Ateny sprowadzały zboże. Koalicja antymacedońska, w skład której wchodziły Ateny i m.in. Teby, została rozgromiona pod Cheroneą w 338 r. p.n.e..
Zwycięstwo uczyniło z Filipa II hegemona Grecji kontynentalnej. Narzucił miastom (z wyjątkiem Sparty) sojusz, nazywany Związkiem Korynckim. Związek ten miał dwa główne cele: zaprowadzić powszechny pokój w Helladzie i wspólną wyprawę do Persji. Plany taki istniały od momentu, gdy „wyprawa dziesięciu tysięcy” ukazała słabość imperium. Obok motywów historycznych (odwet za wyprawę Kserksesa), liczono, że podbój Azji uwolni Grecję od najemnych żołnierzy oraz rozwiąże problem wygnańców politycznych. Filip zginął, gdy walki już się rozpoczęły. Został zamordowany w przeddzień wymarszu na wojnę. Podbój Persji zostawił swojemu synowi, Aleksandrowi.
Filip II Macedoński – reformy
Aby państwo mogło dalej funkcjonować, Filip II Macedoński musiał wprowadzić wiele reform. Przede wszystkim należało zreorganizować armię, którą dotychczas stanowiła konnica, tzw. Hetajrowie (gr. Hetairoi – towarzysze). Do armii rekrutowano ludność spośród arystokracji, która miała obowiązek służby wojskowej i pomocy królowi w administracji.
Najwybitniejsi z nich, jak Parmenion czy Klejstos Czarny, stawali się doradcami króla. Później brali udział w wyprawach Aleksandra i przyczyniali się do jego zwycięstw. Filip chciał na wzór Greków wprowadzić do swojej armii formację falangi. Aby tego dokonać, zwiększył przywileje średniozamożnych mieszkańców, których zorganizował w korpus pedzetajrów (pieszych towarzyszy). Podobno był to ulubiony oddział króla, którym sam często dowodził przesądzając o wynikach bitew. Z tak rozwiniętymi formacjami Filip prowadził bitwy według zasady „falanga jest kowadłem, a jazda młotem”. Dzięki Filipowi, rozwinęła się ekonomia i urbanistyka królestwa, pieniądze brał z kopalni złota w Pangajonie.