Starożytna Macedonia (Μακεδονικό βασίλειο), to antyczne królestwo na Półwyspie Bałkańskim. W starożytności zamieszkała przez Macedończyków, przez lud grecki z plemienia Dorów. Centrum historyczne Macedonii znajdowało się w północno – środkowej Grecji. Założycielem Macedonii był Perdikkas I (ok. 700 r. p.n.e.). Początkowo Macedonia podporządkowana była Persji, dopiero pod rządami Archelaosa I (413-399 p.n.e.) Macedonia zyskała większe znaczenie.
Za czasów panowania Filipa II, Macedonia objęła praktycznie całą Grecję – z wyjątkiem Sparty. Za czasów panowania syna Filipa, Aleksandra Wielkiego, Macedonia na krótki czas stała się najpotężniejszym krajem na świecie.
W Macedonii panowała militarna monarchia, władza dzierżona była przez arystokrację. Inny niż w większości Greckich polis ustrój, skutkował przeświadczenie, że Macedonia, to kraj jedynie spokrewniony z Grekami. Domestenes rozpowszechniał tezę, że Macedończycy to barbarzyńcy. Niechętnie zostawali zapraszani na olimpiadę, dopuszczano ich dlatego, że mówili w tym samym języku co Grecy.
Za czasów panowania Filipa II w latach 359 – 336 p.n.e. państwo rozkwitło, zostały wprowadzone reformy wojskowa i pieniądza. Po zwycięstwie w 338