W I tysiącleciu p.n.e., począwszy od 8 w. p.n.e., w obszarze basenu Morza Śródziemnego zaczęły powstawać pierwsze małe lecz niezależne ośrodki, miasta państwa – Polis. Do pierwszych należały Korynt, Argos, Sparta, Teby oraz Ateny.
Były to początkowo społeczności hodowców i rzemieślników. Umiejętności żeglarskie, pomimo odizolowanego trybu życia, pozwoliły im na handel z pobliskimi społecznościami . Pomimo, że poszczególne greckie polis zachowały autonomie, z biegiem czasu grecy zaczęli odczuwać przynależność narodową. Wraz ze wzrostem znaczenia klas kupieckich, lokalni władcy byli odsuwani od władzy. Pojawia się po raz pierwszy wspólny język oraz alfabet.
Greckie Polis były zamkniętymi wspólnotami, obywatelem danego miasta – państwa trzeba było się urodzić, nie można było nim zostać. Osoby, które zamieszkiwały dane polis przez lata, a nie urodziły się w nim, również nie mogły stać się ich obywatelami. Wspólnota polityczna stanowiła de facto wspólnotę krwi - wszyscy obywatele mieliby pochodzić od tych samych przodków.
Na terenie Starożytnej Grecji istniało ok. 150 polis, z czego liczba ludności wahała się od kilku do kilkunastu tysięcy. Największym Greckim miastem – państwem w Starożytności była Sparta (ok. 6000 km2), zaraz za nią uplasowały się Ateny (ok. 2400 km2). Na każde greckie polis składały się miasto właściwe oraz otaczające je tereny wiejskie, rozciągające się w promieniu kilku kilometrów.
Pod względem politycznym organizacja każdego Greckiego miasta – państwa, opierała się na zasadzie przyznawania obywatelstwa wszystkim wolno urodzonym mieszkańcom. Od ok. 750 roku p.n.e., kiedy to polis funkcjonowały w pełnej wykształconej postaci, aż do czasów panowania Rzymskiego Imperium – była to podstawowa forma organizacji społeczno – politycznej Starożytnej Grecji.
Najważniejszą instytucją każdego polis było Zgromadzenie Obywateli. Była to zarazem jedyna instytucja, którą posiadało każde Greckie miasto – państwo (w odróżnieniu od ustroju – każde polis posiadało inne). Na zebraniach ogółu obywateli debatowano i rozstrzygano sprawy dotyczące całej wspólnoty.
Najwięcej czasu mieszkańcy polis spędzali na agorze. Agora (gr. ἀγορά, dosł. miejsce zgromadzeń) stanowiła główny rynek – plac, każdego polis. To właśnie agora stanowiła centrum życia politycznego, religijnego, a czasem również handlowego danego miasta - państwa. We wczesnym etapie rozwoju polis, agorą nazywano samo zgromadzenie obywateli uprawnionych do głosowania.