Polis (gr. poleis – pierwotnie ‘miejsce warowne’) to określenie formy państwa w starożytnej Grecji, jakimi były greckie państwa-miasta. Struktura i sposób życia w polis bezpośrednio przyczyniły do narodzin demokracji.
Najważniejszym elementem charakterystycznym w państwach-miastach był sposób sprawowania władzy, który legł u podstaw wykształcenia się późniejszej pełnej demokracji. W ramach polis rządzili jej obywatele w sposób bezpośredni, nie odwołując się do przedstawicielstwa politycznego ani do oddzielnych od społeczeństwa organów państwowych. Członkowie wspólnoty zamieszkującej określone terytorium (przeważnie obejmowało ono obszar miejski i okolice) byli twórcami prawa, wspólnie regulowali życie polis i dbali o jego dobrobyt. Zbierali się na zgromadzeniach obywateli i wspólnie podejmowali najważniejsze decyzje dotyczące funkcjonowania państwa-miasta.
W pełni ukształtowane polis pojawiły się najprawdopodobniej w VIII w. p.n.e. W pierwszym archaicznym okresie ich istnienia ogromne znaczenie miały fratrie (rody) oraz możni, którzy w znaczny sposób ograniczali uprawnienia króla (basileus) będącego głową polis. Z czasem system zaczął się przekształcać, powstało kilka form sprawowania władzy w państwach-miastach, m.in. oligarchia, rządy tyranów, by ostatecznie w V w. p.n.e. przewagę w polis zdobyła demokratyczna forma rządów, która z czasem utrwaliła się i rozwinęła.