Słowo demokracja pochodzi z języka greckiego od słów demos, co znaczy lud oraz kratos – władza. Termin „demokracja” prawdopodobnie znalazł się użyciu już w V wieku p.n.e. - zastosował go grecki historyk Herodot. To forma ustroju politycznego, w której obywatele (naród) sprawują rządy bezpośrednio albo też za pomocą wybranych przez siebie przedstawicieli.
Obecnie powszechną formą ustroju demokratycznego jest demokracja parlamentarna, której gwarantem istnienia jest konstytucja, najczęściej w formie pisanej. To najczęściej występujący współcześnie ustrój polityczny.
Cechy demokracji to: wolność przekonań i wypowiedzi, jasne zasady stanowienia prawa, ochrona praw obywatelskich, suwerenność narodu, zasada poszanowania praw mniejszości, trójpodział władz (wykonawczej, ustawodawczej i sądowniczej), pluralizm.
Geneza demokracji
Początki ustroju sięgają starożytnej Grecji, gdzie on się narodził. Najważniejszym organem władzy było Zgromadzenie Ludowe, na forum którego każdy obywatel mógł wypowiedzieć się osobiście. Zarządzaniem państwem zajmowała się Rada licząca 500 członków wybieranych drogą losowania. Większość urzędów obsadzano w wyniku wyborów. W Polsce w czasie rządów szlachty w XV i XVI w. istniała demokracja szlachecka. W XIX w. w Europie i obu Amerykach powstała demokracja burżuazyjna, w której obywatele mieli swój udział w podejmowaniu decyzji politycznych poprzez wybór ciała ustawodawczego, a podstawowe prawa i obowiązki rozstrzygało powszechne referendum ogółu uprawnionych do głosowania.