Inną z historycznych form demokracji jest demokracja plemienna ukształtowana we wczesnym okresie średniowiecza wśród ludów, u których wytworzyła się struktura plemienna.
Plemię, czyli wspólnota oparta na zasadzie pokrewieństwa rodów pochodzących od jednego przodka, posiadało charakterystyczny typ sprawowania władzy. Decyzje dotyczące spraw publicznych i funkcjonowania plemienia podejmowane były na wiecach, czyli zgromadzeniach wszystkich dorosłych mężczyzn. Wiec rozstrzygał przede wszystkim kwestie związane z prowadzeniem wojny, a w czasie pokoju ze sprawami ekonomicznymi oraz organizacyjnymi.
Ważną instytucją w ramach demokracji plemiennej była również starszyzna (rodzaj elity plemiennej), z funkcją opiniodawczą oraz możliwością zgłaszania spraw pod głosowanie. Nad całością życia plemiennego czuwał wódz, był on centralną jednostką we wspólnocie. Przewodził on również grupie wojowników, a w czasie wojny dzierży pełnię władzy. Jego pozycja była zdecydowanie najwyższa, cieszył się silną władzą, natomiast zawsze liczył się z opinią wieców, których decyzje były wiążące.
