W XVIII wieku wykształciły się podstawowe zasady demokracji konstytucyjnej (liberalnej), tj. suwerenność ludu, konstytucja, trójpodział władzy oraz prawa obywatelskie. Wiek XIX przyniósł rozwój przemysłowy oraz rewolucję w tej dziedzinę, zaistniała więc konieczność upowszechnienia praw wyborczych. Do końca wieku XIX demokracja liberalna utożsamiana była z wolnym rynkiem, jednak postęp społeczny, zwrócił uwagę liberałów na równość prawa wyborczego oraz praw kobiet i mężczyzn, dołączono więc postulaty równości do kodeksu demokracji liberalnej.
Po I wojnie światowej regułą stały się powszechne, równe, bezpośrednie i proporcjonalne wybory, ponadto zaczęto przyznawać prawa wyborcze kobietom. Z czasem, szczególnie po wielkim kryzysie gospodarczym, pod koniec lat 20. XX wieku, nastroje społeczne zaczęły się radykalizować, coraz więcej państw przekształcało się w państwa totalitarne, które były zaprzeczeniem ustroju opartego na demokracji liberalnej.
Po II wojnie światowej rozwój demokracji wkroczył w nowy okres. Ustrój demokratyczny utożsamiany był z pokojem i równością, dlatego też coraz więcej państw zaczęło budować państwo w oparciu o zasady demokracji konstytucyjnej.
Od połowy XX wieku demokracja liberalna nie stanowiła większości występujących w państwach ustrojów, nadal jednak jej priorytetem była ochrona praw człowieka i wolne wybory, jednym słowem równość w wolności i dlatego państwa stosunkowo rozwinięte gospodarczo wybrały ten rodzaj demokracji (państwa tzw. byłego bloku wschodniego, mogły powrócić do demokracji liberalnej dopiero po 1989 r.).
Przykładami państw demokracji konstytucyjnej w XX wieku są przede wszystkim państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz Stany Zjednoczone.