Ustrój Republiki Rzymskiej (istniejącej w latach 509-27 p.n.e.) także można zaliczyć do typu ustroju demokratycznego, choć znacznie różnił się on od ustroju państw-miast greckich. Jest to typ demokracji ograniczonej, bowiem nie znajdujemy w nim wszystkich elementów konstytuujących istnienie demokracji bądź występują one w ograniczonej formie.
Najważniejszym organem w państwie był Senat, w którego skład wchodziło 300 (a później 600) kwestorów, dawnych urzędników i w pewnych przypadkach ekwitów (np. kupcy, bankierzy). Członkami Senatu byli głównie przedstawiciele arystokracji, która stanowiła najbardziej wpływową grupę obywateli. Senat stanowił władzę polityczną i administracyjną.
Elementów demokratycznych należy w tym ustroju przede wszystkich szukać w przyjętym powszechnie założeniu, iż całość władzy leży w rękach ludu rzymskiego – wypełnieniem tej idei miało być dokonywanie wyboru każdego urzędnika (oprócz dyktatorów) przez zgromadzenie ludowe (wszyscy obywatele). Zgromadzenie było również organem stanowiącym prawo.
Republika Rzymska mogła pochwalić się kilkoma rodzajami zgromadzeń ludowych (m.in. zgromadzenia centurialne i tribusowe), ale ich znaczenie było mocno ograniczone, w pewny okresie praktycznie wyłącznie do oceniania propozycji Senatu lub urzędników, dlatego mówimy, iż była to demokracja ograniczona.