Zasada suwerenności narodu jest podstawową zasadą demokracji, zapisaną w każdej konstytucji państwa demokratycznego.
Jej fundamentalnym kryterium jest założenie, że źródłem władzy jest naród (wszyscy obywatele państwa), który jest suwerenem uprawnionym do decydowania w sprawach najwyższej wagi państwowej.
Ówcześnie władzę swoją naród sprawuje głównie poprzez przedstawicieli wyłanianych w wyborach. Ma także możliwość bezpośredniego sprawowania władzy poprzez referendum, inicjatywę ludową czy prawo weta.
Współczesne znaczenie pojęcia suwerenności narodu wprowadzili Jan Jakub Rousseau i inni nowożytni filozofowie, którzy zasadę suwerenności narodu ukształtowali, by przeciwstawić się istniejącej wówczas idei, według której władza pochodziła od Boga i zarezerwowana była dla władców (królów), potem także parlamentu.
