Starożytne imperium rzymskie na Wschodzie przetrwało najazdy barbarzyńców i przekształciło się w Cesarstwo Bizantyjskie. Istniało ono przez okres całego średniowiecza, z przerwą spowodowaną w XIII w. przez atak krzyżowców. Praktycznie przez cały okres swojego istnienia Cesarstwo na Wschodzie prowadziło liczne wojny, aż do momentu kiedy to samo zostało podbite przez Turków osmańskich. Wydarzenie to z resztą zakończyło epokę średniowiecza.
Wojny prowadzone przez Bizancjum – Wandalowie
W roku 527 nowym panującym w Cesarstwie Bizantyjskim zostaje Justynian I. Za podstawowy cel swoich rządów postawił sobie przywrócenie dawnej świetności Cesarstwa Rzymskiego – przywrócenie pierwotnych granic. Pierwsze działania nowego władcy zostały skierowane na kontynent afrykański, gdzie w skutek wielkiej wędrówki ludów swoje państwo założyli Wandalowie.
Głównodowodzący armią wschodu – Belizariusz, wylądował wraz ze swoimi siłami pod Hadrumetum w roku 533. Wykorzystując element zakończenia, już po pierwszej przegranej bitwie, barbarzyńskie plemię zostało całkowicie rozbite. Opanowanie obszarów należących do Wandalów, zajęło Belizariuszowi zaledwie kilka miesięcy. Po tym okresie został przywrócony porządek sprzed najazdu barbarzyńców.
Wojny prowadzone przez Bizancjum – Goci
Sukcesy działań na kontynencie afrykańskim skłoniły Justyniana Wielkiego do wykorzystania podobnej strategii wobec Italii, która ówcześnie znajdowała się pod panowaniem Gotów. Armia wschodu przeprowadziła atak na Gotów z dwóch stron – przez Sycylie na półwysep apeniński przeprawił się Belizariusz, a od strony Dalmacji naprzeciw granicy Italii ruszyła inna armia.
Ta ostatnia została rozgromiona przez Gotów pod wodzą Witygesa, jednak w tym czasie Belizariusz ze swoimi siłami zajął Rzym, a następnie przerzucił działania wojenne na północ kraju. W roku 540 przywódca Gotów skapitulował, a oni od tej pory pozostali w charakterze sprzymierzeńców na północ pod Padu.
Goci odzyskali dawne pozycje w okresie panowania młodego wodza – Totyla. Kampanie przeciwko niemu tym razem poprowadził eunuch dworski Narses. W roku 552 armia pod jego dowództwem przekroczyła granice Italii, kierując się w stronę Rzymu.
Pod Busta Gallorum natknęła się na główne siły Gotów, którzy zostali rozgromieni podczas bitwy, a sam Totyla zginął na polu bitwy. W takie sytuacji kampania przeciwko Gotom zakończyła się sukcesem władcy bizantyjskiego.
Wojny prowadzone przez Bizancjum – Persowie
Wojny między Bizancjum a Persami miały miejsce na przełomie V i VI wieku. Ataki imperium perskich Sasanidów, były prowadzone już w okresie panowania Justyniana I Wielkiego. Jednak władcy temu – za sprawą głównodowodzących armiom, udawało się je skutecznie odpierać. W roku 530 doszło do bitwy w okolicy Dary, zakończonej błyskotliwym zwycięstwem Belizariusza.
Do najbardziej wyniszczającej i zarazem ostatniej wojny miedzy tymi dwoma stronami doszło w latach 602 – 628. Był to najdłuższy jak do tej pory konflikt toczący się na terenach Bliskiego Wschodu, w Europie Wschodniej, Egipcie, Syrii, na Kaukazie jak również pod murami stolicy Bizancjum. Ostatecznie zwycięstwo należało do armii dowodzonej przez Herakliusza – cesarza bizantyjskiego.
Wojny prowadzone przez Bizancjum – Normanowie
W IX w. na wschodzie i północy Europy pojawiły się grupy wikingów. Najeżdżali oni obszary zasiedlone przez Słowian Wschodnich. Następnie Dnieprem oraz innymi rzekami przesuwali się aż do Bizancjum. Ich głównym celem było zdobywanie łupów.
Wojny Bizancjum z Normanami toczyły się od około XI w. do roku 1185. Wówczas miała miejsce ostatnia wyprawa wikingów na ziemie Cesarstwa Wschodniego, zakończona ich klęską. W toku walk, które trwały przeszło 150 lat, Bizancjum utraciło na rzecz Normanów część posiadłości w południowej Italii oraz udało im się odbić z rąk Arabów Sycylię oraz Antiochię.
Wojny prowadzone przez Bizancjum – Turcy
W XIV w. na terenach południowo – wschodniej Europy pojawiło się nowe niebezpieczeństwo, w postaci Turków osmańskich. Po zajęciu przez tych ostatnich Azji Mniejszej, wkroczyli na Bałkany, obeszli stolice Bizancjum i zaatakowali Serbów. Tych ostatnich pokonali podczas bitwy na Kosowym Polu w roku 1389.
Zorganizowana przez Zygmunta Luksemburczyka krucjata przeciwko Turkom zakończyła się klęską. W pierwszej połowie XV w. Turcy walczyli z Królestwem Węgierskim i połączonym z nim unią personalną – Królestwem Polskim.
Klęska połączonych sił polskich oraz węgierskich w bitwie pod Warną w roku 1444, przesądziła o losie Bizancjum. Konstantynopol został zdobyty w roku 1453. Na miejscu Cesarstwa Wschodniego powstało muzułmańskie Imperium Osmańskie.