Związek Koryncki został założony na przełomie 338 i 337 r. p.n.e. pod naciskiem ówczesnego władcy Macedonii Filipa II. Nazywany również Ligą Koryncą, był porozumieniem grupy państw greckich, uczestników kongresu w Koryncie. Został zwołany przez Filipa II po wojnie Macedonii z Atenami i ich koalicjantami.
Na czele z Atenami, sygnatariuszami traktatu pokojowego były wszystkie ( z wykluczeniem Sparty ), państwa Grecji kontynentalnej oraz niektóre państwa wyspiarskie: Eresos na Lesbos, Chios. Filip II – twórca ugody, rzeczywiście był jej hegemonem, narzucił państwom greckim podpisującym umowę tę strukturę polityczną, by mieć kontrolę nad ich poczynaniami i de facto mieć pośrednio wpływ na bieg spraw politycznych w Grecji, nie angażując się w niewielkie kwestie sporne między nimi, które miał rozstrzygać właśnie Związek. Związek został rozwiązany po jego śmierci przez Aleksandra III Wielkiego.
Warunkami porozumienia były m.in.:
* zachowanie powszechnego pokoju (koine eirene) między wszystkimi uczestnikami traktatu,
* zakaz występowania przeciw królowi Macedonii Filipowi II i jego następcom,
* zakaz ingerencji w sprawy ustrojowe innych państw,
* występowanie zbrojne przeciwko naruszającym porozumienie możliwe było po uprzedniej decyzji hegemona związku i rady związku - synedrionie – instytucja ta była nowatorskim rozwiązaniem, będącym ciałem grupującym przedstawicieli każdego członkowskiego miasta - państwa greckiego w liczbie proporcjonalnej do swej wielkości.
Jesienią 327 r. p.n.e. a na drugim posiedzeniu kongresu, została podjęta uchwała o rozpoczęciu wojny z Persją, którą miał poprowadzić Filip II król Macedonii (został zamordowany przeddzień wymarszu na wojnę).