Sasi byli ludem pochodzenia germańskiego, który osiadł w średniowieczu w Westfalii oraz Dolnej Saksonii. Lud ten wraz z Angliami oraz Jutami w V – VI w. najechał Brytanie. Na jej terenach powstały wówczas królestwa – Wessex, Sussex oraz Essex.
Ze wszystkich wojen oraz podbojów władcy franków – Karola Wielkiego, wojna z Sasami trwała zdecydowanie najdłużej. Ówcześnie Sasi pozostali ostatnim suwerennym pogańskim plemieniem, znajdującym się na obszarze Niemiec.
Sasi – podobnie do innych plemion słowiańskich oraz skandynawskich, nie zamierzali przyjmować chrześcijaństwa. Z drugiej strony byli bardzo zainteresowani bogactwami, jakie mogli zdobyć podczas najazdów na ziemie należące do Franków.
W efekcie dokonywali oni licznych rabunkowych wypadów na wschodnie ziemie Franków. Podbój i podporządkowanie terenów należących do Sasów zajęło Karolowi Wielkiemu 32 lata. W okresie tym władca franków dokonał aż 14 wypraw przeciwko Saksonii.
Wojny z Sasami Karol Wielki rozpoczął w roku 772, od zdobycia Eresburga oraz zniszczenia kolumny Irminsulu. Ta ostatnia stanowiła saski symbol mitycznego drzewa dźwigającego świat. Frankowie złupili wówczas wszystkie drogocenne rzeczy przechowywane przy niej.
Nie powstrzymało to jednak Sasów od dalszych najazdów na ziemie Franków. W skutek czego Karol Wielki podjął kolejną wyprawę w roku 775. Podczas tej kampanii zmieniła się również strategia władcy Franków. Wcześniej bowiem prowadził on wyprawy odwetowe – pustosząc Saksonie. Od tego czasu jednak zaczął stopniowo podbijać kraj, przy czym wznosił również warowanie oraz posyłał na zajęte ziemie misjonarzy.
W toku wojny możni sascy popierali przyłączenie ich ziem do państwa Karolingów. Pozostawali również w opozycji do naczelnego dowódcy powstańców – Windukinda, księcia Westfalów. W latach 779 – 780 powstanie saskie zostało krwawo stłumione przez siły frankijskie.
Jednak już w latach 783 – 785 wybuchło kolejne powstanie. Tłumiąc je Karol Wielki dotarł aż do dorzecza Łaby. W roku 785 dochodzi do zawarcia pokoju między władcą franków a Widukindem. Ten ostatni przyjął wówczas chrzest.
Podczas kolejnego buntu mającego miejsce w latach 792 – 799 – przeciw kościelnej dziesięcinie, doszło do przymusowych deportacji Sasów, na który miejscu Karol osiedlił Franków. Ostatnia wyprawa Karola Wielkiego przeciwko Sasom w roku 804 przyniosła ostateczne podporządkowanie tego obszaru.
Kampanie kierowane przeciwko Sasom doprowadziły do zetknięcia się nad Łabą Franków ze Słowianami. Stosunki z poszczególnymi plemionami układały się w sposób niejednolity. Plemiona obodryckie, które pozostawały w konflikcie z Sasami, wspierały Franków.
Z drugiej strony wrogo nastawione do obodrytów, plemiona serbo – łużycie wystepowały przeciwko Frankom. W rezultacie Karol Wielki podjął w latach 782 i 789 wyprawy represyjne przeciwko nim. Doprowadziło to ostatecznie do narzucenia im zwierzchności władcy frankijskiego.