Saracenami w epoce średniowiecza określano wszystkich Arabów. W późniejszym okresie nazywano tak już wszystkich wyznawców Islamu, w szczególności tych, którzy walczyli z krzyżowcami.
Na czasy rządów majordoma dynastii Merowingów – Karola, zwanego później Młotem, przypadła inwazja Arabów, którzy zaatakowali Akwitanię. Ta – pomimo wcześniejszych konfliktów, zwróciła się o pomoc do Karola Młota.
W roku 732 doszło do decydującej bitwy pod Poitiers - między arabami a siłami frankijskimi. Głównym celem tych ostatnich była próba zahamowania ekspansji arabskiej w Europie. W toku bitwy siły dowodzone przez Karola Młota, były w stanie stawić silny opór przeważającej liczebnie armii muzułmańskiej. W skutek czego arabowie ostatecznie wycofali się z pola bitwy.
Do kolejnej inwazji arabskiej doszło w roku 736. W tym roku pod Narbonne pod wodzą syna Abdula Rahmana (przewodził wcześniejszej kampanii) wylądowała armia. Karol Młot odniósł ponowne zwycięstwo. Udało mu się rozbić główne siły arabskie w Arles. Do ostatecznego załamania się inwazji doszło po wygranej dla franków bitwie nad rzeką Berre w roku 737.
Natomiast podczas rządów Karola Wielkiego, o pomoc w walce z Saracenami w roku 777 zwrócili się przeciwnicy ich panowania w Hiszpanii. Utworzyła się w tej sytuacji możliwość ingerowania w sprawy Półwyspu Iberyjskiego przez Franków.
Wojska Karola Wielkiego przeprawiły się przez Pireneje, a następnie obległy Saragossę w roku 778. Frankowie nie otrzymali jednak obiecanej pomocy od opozycji, przez co zostali oni zmuszeni do wycofania się na własne obszary.
Cała kampania zakończyła się całkowitym niepowodzeniem, ponieważ w drodze powrotnej zginął prawie cały odział w wąwozie Roncevaux. Zginął wówczas margrabia marchii bretońskiej – Roland.
W skutek niepowodzeń tej kampanii w Hiszpanii stworzyła się sytuacje, w której to separatyści akwitańscy mogli uzyskać wsparcie Arabów. W celu zapobiegnięcia takiej sytuacji Karol Wielki – w roku 781, utworzył królestwo Akwitanii. Od tej pory koronę królewską dzierżył tam jego trzyletni syn Ludwik. W praktyce oznaczało to rządy na tych obszarach wybranych przez władcę Franków – regentów.
W rezultacie najazdu saraceńskiego w roku 793, który dotknął południową część królestwa Akwitanii, władca franków podjął kolejną próbę zabezpieczenia Galii drogą okupacji pogranicza hiszpańskiego. Wojna, która wybuchła w roku 795, trwała przeszło 15 lat. Jednak tym razem zakończyła się pełnym sukcesem Karola Wielkiego – granica jego państwa sięgnęła wówczas górnego i dolnego biegu rzeki Ebro.