Juliusz Słowacki - biografia

Biografia

Juliusz Słowacki (1809-1849) – jeden z najwybitniejszych polskich poetów, twórca epoki romantyzmu. Urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu. Ojciec Euzebiusz był profesorem literatury, po jego śmierci (1814 rok) wychowaniem syna zajęła się matka Salomea, która cztery lata później wstąpiła w nowy związek małżeński. Ojczym Juliusza – August Ludwik Becu był profesorem medycyny (postać ta stała się pierwowzorem Doktora, bohatera trzeciej części „Dziadów” A. Mickiewicza), zginął w 1824 roku rażony piorunem. Młody Juliusz kształcił się w gimnazjum, a następnie wstąpił na Uniwersytet Wileński, gdzie studiował prawo. W 1829 roku wyjechał do Warszawy i podjął pracę aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Wtedy zaczęły powstawać pierwsze dzieła młodego poety. Po wybuchu powstania listopadowego wyjechał do Drezna, a następnie do Londynu z misją dyplomatyczną Rządu Narodowego.

W 1832 roku przybył do Francji. Tam wydano jego debiut – powieść poetycką „Hugo”. Rok później Słowacki wyjechał do Szwajcarii, gdzie stworzył trzy ważne dzieła: „Kordiana” (1833), „Balladynę” (1834) oraz dramat „Horsztyński” (1835). Po 1838 roku rozpoczyna się okres podróży poety. Słowacki wyjechał do Włoch, gdzie spotkał się m.in. ze swoją dalszą rodziną i nawiązał znajomość z Zygmuntem Krasińskim. Dalsze podróże objęły Grecję, Egipt, Palestynę i Syrię. Skutkiem inspirujących wypraw było powstanie takich dzieł jak: „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu” i „Ojciec zadżumionych”. W 1838 roku Słowacki powrócił do Paryża. Nowatorska tematyka dotychczas wydanych utworów nie przekonała krytyki, podobnie jak kolejne dzieła: „Lilla Weneda” (1840), „Beniowski” (1841).

Pod koniec życia osamotniony poeta związał się na krótko z grupą związaną z mistykiem Andrzejem Towiańskim. Kontakt z towianizmem znalazł odbicie w tematyce dramatu „Sen srebrny Salomei” (1844).  W 1848 roku schorowany Słowacki (cierpiał na gruźlicę, podobnie jak jego ojciec) wyjechał za granicę z zamiarem przyłączenia się do powstania wielkopolskiego. We Wrocławiu spotkał się z matką i zdecydował na powrót do Francji. Zmarł na gruźlicę w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku. Został pochowany na paryskim cmentarzu Montmartre. Jego prochy sprowadzono do Polski w 1927 roku i złożono na Wawelu.

Najważniejsze dzieła:

1830 – „Hugo” (powieść poetycka)
1831 – „Kulik” (wiersz)
1832 – „Poezje”
1833 – „Kordian”, „Poezje” (m.in. poemat „Godzina myśli”, powieść poetycka „Lambro”)
1834 – „Balladyna” (dramat)
1835 – „Horsztyński” (dramat)
1835-36 – „W Szwajcarii” (poemat)
1836 – „Hymn” (wiersz)
1837 – „Anhelli” (poemat)
1836-39 – „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu” (poemat)
1839 – „Mazepa”
1839 – „Ojciec zadżumionych” (poemat)
1840 – „Lilla Weneda” (dramat)
1841 – „Beniowski” (dramat dygresyjny)
1840-41 – „Testament mój” (wiersz)
1843 – „Ksiądz Marek” (dramat)
1844 – „Sen srebrny Salomei” (dramat)
1844 – „Fantazy”
1844-45 – „Zawisza Czarny” (dramat)
1844-45 – „Sowiński w okopach Woli” (wiersz)
1845 – „Genezis  z Ducha” (traktat poetycki)
1845 – „Król-Duch” (poemat historiozoficzny)

Portret Juliusza Słowackiego pędzla Tytusa Byczkowskiego