Pod pojęciem filozofii romantyzmu rozumnie się najczęściej niemiecką filozofię idealistyczną z początku XIX w. Jak zaznacza bowiem Władysław Tatarkiewicz, idealizm niemiecki:
zebrał znaczną ilość oryginalnych umysłów i rozwinął w najwyższym stopniu pewne cechy epoki, jak zwłaszcza lotną filozoficzną wyobraźnię.
Każdy z wielkich filozofów niemieckich zaliczanych do tego nurtu stworzył swój własny system myślenia i miał wpływ nie tylko na samą epokę romantyzmu, ale na stałe wpisał się w znaczące osiągnięcia historii filozofii. Można powiedzieć, że filozofia romantyzmu zaczyna się od Johana Gottlieba Fichtego, a kolejnymi ważnymi myślicielami są Friedrich Wilhelm Schelling i wreszcie Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Ramy czasowe filozofii romantyzmu mieszczą się pomiędzy początkiem XIX w. a końcem lat 30. (w 1831 r. umiera Hegel).
Od Fichtego po Hegla
Filozofia romantyzmu w istotny sposób nawiązuje do teorii Immanuela Kanta, ponieważ radykalizuje jego myśl, prezentując krańcowe wnioski na temat bytu i natury poznania. Słynny „przewrót kopernikański” Kanta, czyli wskazanie, że to nie doświadczenie jest źródłem pojęć umysłu, ale odwrotnie, to umysł wytwarza pojęcia, które warunkują poznawanie
