Juliusz Słowacki to jeden z najważniejszych twórców polskiej literatury romantycznej. Uważany za drugiego wieszcza, młodszy od Mickiewicza i rywalizujący z mistrzem, był autorem wspaniałych dramatów, powieści i wierszy, które oddziałały na kolejne pokolenia artystów. Poezja Słowackiego wyróżnia się na tle innych twórców ogromnym nasyceniem lirycznym.
Jak sam przewidział w swoim poetyckim testamencie, jego imię długo było „pustym dźwiękiem” trwającym przez pokolenia, znalazło godnego naśladownika dopiero w osobie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, u którego można odnaleźć widoczne inspiracje poetyką autora „Balladyny”.
Od sentymentalizmu do bajronizmu
Młodzieńcze utwory Słowackiego, choć powstające w okresie romantyzmu, miały jeszcze charakter sentymentalny. Poeta wprawdzie inspirował się w swoich sonetach poezją angielską, ale efekty były raczej utrzymane w poetyce melancholii. Szybko jednak Słowacki rozkochał się w dziełach George’a Byrona i stworzył aż siedem powieści poetyckich w tej stylistyce, np. „Szanfary”, „Mnich”, „Arab”, „Żmija”. Pojawiają się w nich takie tendencje jak gotycyzm (mroczna atmosfera, gotyckie rekwizyty) i orientalizm (fascynacja motywami wschodnimi).
W tym okresie